Ik heb al geschreven over geloven in jezelf: https://www.b17.ru/article/o_were_w_sebja/ En ik concentreerde me op de invloed van andere mensen op de vorming van zichzelf -vertrouwen. Vandaag werd ik opnieuw bezocht door gedachten over het geloven in mezelf. Ik wilde delen. En deze reflecties waren gebaseerd op een specifiek gevoel van jezelf, het leven in jezelf en om je heen, een gevoel van energie en een golf van kracht, zelfs enige opwinding! En deze sensaties dringen aan op specifieke acties, op het verlangen om te werken, zich bezig te houden met creativiteit,! communiceren met mensen die je leuk vindt. Dat is precies wat ik deed. Maar wat heeft zelfvertrouwen ermee te maken? En ondanks het feit dat zij het is die je toestaat om van de bank af te komen en dit allemaal te gaan doen. Elke actie is immers een stap in het onbekende. En het onbekende is eng. Hoe begin je een gesprek met de persoon die je leuk vindt? Wat als ik opdringerig ben, en wat als hij me wegduwt? Hoe kun je je gedachten zomaar blootleggen, zodat iedereen ze kan zien? Wat als iemand lacht, het devalueert, het dom noemt? En nog een miljoen andere angsten blokkeren de weg naar het verlangen om te leven... Tenminste, als je niet in jezelf gelooft. Als je denkt dat als al deze angsten werkelijkheid worden, er niets meer van mij over zal zijn dan een nerveuze knobbel die trilt in de koude wind in een vijandige wereld. Waar iedereen van bovenaf met een vinger naar kan wijzen! En sommige ervaringen suggereren dat dit al is gebeurd. Ik was zo'n brok. Maar er is nog een andere ervaring. De ervaring van het communiceren met vrienden die dicht bij me stonden, hoewel ik verre van bruiste van positiviteit. Ervaring met het werken met een psychotherapeut. De ervaring van iemands eigen onderdompeling en zichzelf uit deze toestand trekken door een uitbarsting van emoties en een nuchtere blik op zichzelf. En nog veel meer. Grijpen naar allerlei rietjes en breken van nagels. En ze trok het eruit! En als resultaat kreeg ik de ervaring van kracht en zelfhulp, en niet alleen de ervaring van angst en pijn. En dit is de ervaring van het herkennen van je ware zelf, je diepten. Je herkent jezelf immers niet alleen, alleen door te ontmoeten wat je je hele leven voor anderen en jezelf verborgen hebt gehouden, kun je begrijpen wie ik werkelijk ben. Maar je kunt dit alleen met pijn onder ogen zien. En de impact van de omringende wereld is in deze situatie alleen maar gunstig. Want als alles niet zo erg lijkt, is het draaglijk, je kunt je hele leven voor jezelf wegrennen. En niet echt leven. Dus nu ben ik niet zo bang. Nou ja, ze zullen weigeren. Nou ja, ze zullen het niet begrijpen. Nou, het zal mij pijn doen. Maar ik kan hier wel mee omgaan. Het is veel erger om het niet eens te proberen. Hartelijk dank voor mijn moeilijke ervaring. Nu de zweren een beetje zijn gelikt, heb ik het gevoel dat ik het risico kan nemen. En ik wil een risico nemen. Ik geloof dat er mensen zijn die geïnteresseerd zijn in mij en mijn gedachten. En ik geloof dat als andere mensen bij mij zijn, ik dit zal kunnen overleven. Ik weet hoe. En daar zal het leven niet eindigen. En misschien maak ik een fout en doe ik iets verkeerd. Misschien in een vlaag van emotie of gewoon door vermoeidheid. Niets, dan zal ik proberen alles op te lossen en opnieuw zal ik ervaring hebben. Dit alles betekent niet dat ik niet bang ben. Maar interesse en verlangen zijn sterker dan angst. Zelfvertrouwen is zeker niet de afwezigheid van angst en een gevoel van eigen idealiteit. Dit is kennis van je sterke en zwakke punten en de wens om te leven en stappen te zetten in het onbekende. En voel tegelijkertijd opwinding, een golf van kracht en nieuwsgierigheid. Wat dit onbekende ook blijkt te zijn!