Van de auteur: Een gelijkenis over hoe je jezelf kunt vinden en begrijpen wie je bent...Een man besloot zichzelf te vinden. Hij stelde zichzelf en anderen lang en volhardend dezelfde vraag: "Wie ben ik?" Maar alle antwoorden die hij kreeg, pasten niet bij hem. Hij werd bewonderd op zijn werk. De baas antwoordde op de vraag van de man dat hij een geboren verkoper was. Vrienden beweerden allemaal unaniem dat hij een uitstekende verhalenverteller was en het leven op het feest. Zijn vrouw zei dat hij een zorgzame echtgenoot was en de beste man ter wereld. De man geloofde dat iedereen overdreef en vertelde hem dit allemaal zodat hij gewoon zou kalmeren en zou stoppen met 'aan onzin te denken'. Het leek hem dat er achter al deze 'suiker'-definities iets angstaanjagends verborgen zat dat niemand hem wilde onthullen. Elke dag begon de overtuiging van een universele samenzwering tegen hem in de man te groeien. Door anderen koppig aan te vallen met zijn vraag ‘Wie ben ik eigenlijk?’ bereikte de man uiteindelijk zijn doel. De mensen om mij heen begonnen voortdurend het antwoord te vermijden en van onderwerp te veranderen, in het besef dat de persoon aan wie de vraag werd gesteld niet tevreden zou zijn. De man was er nu zeker van dat iedereen iets voor hem verborgen hield. Hij werd ongezellig en zwijgzaam. De glimlach verliet zijn gezicht en veranderde in een gespannen, sombere grimas. Klanten voelden zich ongemakkelijk om met hem te praten. Nu prees zijn baas hem niet langer voor zijn succesvolle verkopen. En zelfs later hoorde de man per ongeluk dat ze op zoek waren naar een vervanger voor hem, aangezien hij nu slechter verkocht dan wie dan ook in het bedrijf. “Dus ik wist dat ze mij bedrogen en mij een geboren verkoper noemden!” Er begon nu iets vreemds te gebeuren met zijn vrienden en kennissen. Net als voorheen werd de man gevraagd een soort anekdote of verhaal te vertellen, aangezien niemand dat beter en spannender kon dan hij. Maar nu zat er zo’n sarcastische en arrogante toon in de verhalen dat niemand lachte. Mensen toonden alleen maar een wrange glimlach en uitroepen van bewondering. Er was niets meer over van de vroegere ziel van het bedrijf. De laatste druppel was een verklaring van zijn vrouw dat de man geheimzinnig en communicatief was geworden en niet meer zoveel aandacht aan haar schonk als voorheen. Hij geloofde zijn vrouw niet dat hij veranderd was, maar was er opnieuw van overtuigd dat ze de hele tijd de waarheid voor hem verborgen had gehouden en hem de beste echtgenoot ter wereld had genoemd. De man verliet het huis en sloeg de deur dicht. Hij liep waar zijn ogen ook keken. Het blijkt dat hij al die tijd in illusies leefde. Iedereen, zelfs zijn dierbaren, verborgen de waarheid voor hem. Maar nu is het bedrog onthuld. De man wist niet hoe hij in deze wereld van leugens moest blijven leven. Hij merkte niet hoe hij zich buiten de stad bewoog en een dorp binnenging. De man was zo verzonken in zijn gedachten dat hij enkele woorden en zinnetjes hardop uitsprak: “Ze hebben me allemaal bedrogen, alles!” - zei de man hardop. 'Niemand zal me helpen erachter te komen wie ik werkelijk ben.' 'Ik denk dat ik een aantal antwoorden op je vragen heb,' klonk er ergens een kalme stem. De man bleef staan ​​en keek verbaasd om zich heen. Omdat hij niemand opmerkte, dacht hij dat hij zich alles had voorgesteld. 'Er staat een huis recht voor je,' vervolgde de stem. “Kom binnen, ik wacht binnen op je.” De man naderde voorzichtig het vreemde huis, dat werkelijk naast hem lag. Van buitenaf leek het erop dat er niemand in woonde. De vervallen deur ging gemakkelijk open en maakte een licht krakend geluid. Binnen in het huis was slechts één klein kamertje, met in het midden een grote, antieke spiegel. De kamer was helemaal leeg. Met nog grotere verbazing begon de man om zich heen te kijken, zonder te begrijpen wie hem hier had geroepen. 'Wees niet bang, ik ben het die tegen je praat - de spiegel', dezelfde stem werd opnieuw gehoord. ‘Ik ben geen simpele spiegel en ik kan het antwoord laten zien op elke vraag die je stelt.’ ‘Dat kan niet zo zijn,’ mompelde de man. ‘Weet ik zeker dat ik niet slaap?’ ‘Geloof me, dat doe ik niet,’ antwoordde de spiegel. - Je kunt dus maar één vraag stellen. Kom op! Waar wacht je nog op? - Laat me dan zien wie ik werkelijk ben? – zei de man luid na een korte pauze. - zei de spiegel. – Kom dichterbij en kijk goed. Er verschenen foto’s van een glimlachende man in de spiegel, degene die geliefd en gewaardeerd werd op het werk, thuis en in de kring