- Help alstublieft! Hij heeft niemand. Helemaal niemand. En ik ben oud, heel oud. Hoe zal hij leven? Wat zal er hierna met hem gebeuren? Ik smeek je, doe iets! Hij heeft noch een vrouw, noch kinderen. Geen enkel familielid behalve ik! Psychologisch en logopedisch werk. Een man, niet oud. 49 jaar oud. De beroerte gebeurde zes maanden geleden. We zullen zien. Avond. Appartement. Tafel. Fauteuil. Er zit een wezen in de stoel. Het gezicht is niet zichtbaar. Stevige wol. Op de een of andere manier zag ik de ogen. Achter de bril. Saai, levenloos. Hoe zit het met spraak? Ze is weg. Eén woord: “Mam!” Dus dat is niet slecht! Er zijn twee geluiden! Je kunt met hen beginnen. Maar hoe leg je contact? Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij mij gelooft? Hij gaf zichzelf op! Maar een vrachtwagenchauffeur, een motorrijder! (En natuurlijk, per ongeluk, absoluut per ongeluk, lag er een bougie in mijn tas)) - M.A., vertel me alsjeblieft, wat is dit? Herken je het? Ik geef het hem. Hij pakt het zorgvuldig op. Hij kijkt er heel lang naar en barst ineens uit: “Mam, mama, mama, verdomme, mama, mama, verdomme, mama!” Hij probeert zelfs rechtop in zijn stoel te gaan zitten... Ugh! Er is contact gelegd - M.A., ga je akkoord met werken? Hij begrijpt het niet. Geen probleem, laten we beginnen. De doktoren hebben hem eruit gehaald, en dan moeten we hem helpen herstellen, maar er is niemand. Hij begrijpt zijn moeder niet. De beroerte is zeer ernstig - ik ben praktisch mijn geheugen kwijt, kan niets begrijpen, noch schrijven, noch tellen, noch lezen, noch spreken; herkent geen objecten, ziet geen kleuren. En bovendien staat mama heel sterk bij de deur en kijkt hoopvol: - Doe alsjeblieft iets!!!! Hij is jong! Op de een of andere manier slaagde ik erin hem ervan te overtuigen een specialist te bellen om hem te zien. Hij gooit alle pillen weg! De masseur mag niet voor de deur! Weiger alstublieft niet! Ik zal sterven - wat zal er met hem gebeuren? De eerste maanden waren gewoon een hel. Voor mij, voor hem, voor mama. En aan het einde van de maand - het eerste succes: ik kom - in een stoel - een netjes geklede, gladgeschoren man. A., maar je bent heel erg schattig! Mam trots: - Dit is degene voor jou! Ik heb mijn haar zelf geschoren en geknipt. Sindsdien zijn er twee jaar verstreken. Er worden regelmatig lessen gegeven. Spreekt, leest, schrijft. Hij begrijpt absoluut alles en kan beslissingen nemen. We gebruiken al het nieuwe op het gebied van neurotransformatie voor een snel herstel. Het herstel gaat heel snel. Overgeplaatst van de eerste naar de tweede groep. Eén ding is slecht. Hij weigert categorisch iets alleen te doen. Alleen samen. Maar het is oké, we komen eruit! En het laatste nieuws: ik heb een horloge voor mezelf gekocht. Goed.