Ga het geluk niet na: het zit altijd in je. Pythagoras “Het is beter om te huilen van een psycholoog dan te lachen van een psychiater”, luidt de slogan. Voorbij zijn de verschrikkelijke tijden waarin ons land de psychiatrie gebruikte om onnodige mensen kwijt te raken. Steeds vaker begonnen Russen psychologische hulp te zoeken, in het besef dat een psychiater en een psycholoog twee verschillende categorieën van het sociale leven van de samenleving zijn. Psychologie staat als wetenschap terecht op één lijn met taalkunde, microchirurgie, genetica, enzovoort... En het Russische volk begon voor het grootste deel te begrijpen dat ze moeten leren leven in de samenleving, moeten leren leven in een gezin met een echtgenoot (vrouw), hoe je je moet gedragen tegenover je schoonmoeder (schoonmoeder), hoe je kinderen moet opvoeden om ze psychosomatisch gezond op te voeden. Niemand heeft ons Russen ooit de de kunst van het leven, de psychotechniek van het communiceren met familie, vrienden en vreemden voor ons. Toen we eens op een bankje in het park zaten, zagen mijn vriend en ik het volgende beeld: een slechtziend, bescheiden gekleed getrouwd stel van middelbare leeftijd. liep 's avonds, voordat hij naar bed ging. Het gezin moest de weg oversteken. Er was een behoorlijke stroom auto's. Voor twee gehandicapten met wandelstokken was het behoorlijk lastig om het zebrapad te bereiken. De man hield zijn vrouw zachtjes tegen, zei iets tegen haar en begon voorzichtig de witte sjaal van de nek van zijn vrouw te verwijderen, en bond hem vervolgens, nog steeds met liefde en groot respect, om haar hand. Toen ik naar deze foto keek, bewonderden mijn vriend en ik enorm het wederzijdse respect en de houding van dit stel tegenover elkaar. Maar wat was onze verrassing toen de vrouw, op bevel van haar man, haar hand opstak en met een witte sjaal begon te zwaaien, terwijl ze voorzichtig van het trottoir naar de rijbaan daalde. De stroom auto's stopte. Het echtpaar stak met succes de weg over, buigend voor de chauffeurs. De man, nog steeds met veel respect en aandacht, voerde de procedure opnieuw uit, waarbij hij prachtig een sjaal om de nek van zijn metgezel bond. We werden overweldigd door emoties, mijn vriend en ik hielden nooit op het intelligente wederzijdse respect en de houding van dit getrouwde stel tegenover elkaar te bewonderen. Een paar minuten later probeerde een ander getrouwd stel echter de weg over te steken, nog steeds op dezelfde plek. Het ogenschijnlijk slordig geklede, dakloze gezin haastte zich om de rijbaan te bestormen en beledigde elkaar, inclusief de bestuurders van passerende auto's, met obscene taal. Er hing een geur van agressie in de lucht. Nervositeit en angst vulden onmiddellijk de omringende ruimte. Alsof het een teken was, krompen mijn vriend en ik ineen voor de stroom negativiteit die van twee mensen kwam. Ze waren nooit in staat de weg over te steken, omdat ze volledig ruzie hadden gemaakt en verbitterd tegen elkaar waren geworden, de man en de vrouw, als twee geslagen wrede honden, dwaalden alleen af. En wij, twee vrouwen, die 'met pijn in ons hart' keken naar wat er gebeurde, zeiden tegelijkertijd, zonder het met elkaar eens te zijn: 'Waardeer niet wat je hebt.' alleen levens, alles om ons heen vergiftigen en vernietigen met ons gedrag. Dit is hoe het gebeurt in een gezin: we zien onze ondeugden niet, we vernietigen niet alleen de mensen die dicht bij ons staan, maar ook onszelf, vergiftigd door onze eigen woede. Een man die er dertig jaar uitzag, kwam naar mij toe. Hij praatte emotioneel over zijn problemen en gaf iedereen om hem heen de schuld van zijn problemen: de vrienden met wie hij communiceerde, zijn moeder en broer met wie hij samenwoonde, zijn vrouw die hij een week geleden verliet en een appartement huurde om haar te straffen. Op de vraag: “Waarom zijn zij verantwoordelijk voor jouw problemen? Ik kreeg het antwoord: “Ze voeden me allemaal op, maar ik kan niet veranderd worden, het zou beter zijn als ze me accepteerden zoals ik ben.” zie je je persoonlijke geluk, je persoonlijke leven? Antwoord: "Ik wil gewoon leven..." - met een zwakke, hangende stem.