Ik beschouwde het als mijn plicht om een ​​artikel te schrijven over hoe je niet in de war kunt raken en de juiste beslissing kunt nemen als er zich een onverwachte zwangerschap voordoet. Hierover hier: https://www.b17.ru/article/409527/?prt=92671 Ik heb de religieuze aspecten niet aangeroerd. Elke persoon heeft zijn eigen morele principes en overtuigingen “Oordeel niet en je zult niet beoordeeld worden .” Bovendien leven de hoofdrechter en de beul vaak in je. Veel vrouwen ondergaan haastig een abortus en verwijten zichzelf soms zelfs, na wat er is gebeurd. Interne zelfvernedering duurt soms jaren een psycholoog, laat haar dan in ieder geval lezen welke aandoening na een abortus aandacht vereist. Voor dit doel kan een nieuw artikel over hoe om te gaan met de gevolgen van een abortus, medicinaal of chirurgisch, traumatisch zijn voor de psyche. Ervaringen waarmee vrouwen worden geconfronteerd: 1. Schuldgevoel: - dat ik het kind heb vermoord - dat ik de relatie niet in stand heb gehouden, niet heb toegestaan ​​dat deze zich ontwikkelde, veranderde (als ik de zwangerschap had behouden, zou de man bij mij zijn geweest (teruggekeerd ) Schuldgevoel over het ondergaan van een abortus, die zich na vele jaren manifesteerde, als bijvoorbeeld volwassen kinderen het gezin verlaten, overlijden of er iets gebeurt met mijn man: ik zou een kind van hem kunnen krijgen (nog een kind). 2. Eenzaamheid en verlating. Het lijkt misschien onverwacht, maar dit spreekt van voorheen onervaren verliezen. Voorbeeld: een meisje groeide op zonder vader (overleden, vertrok), het kind overleefde het verlies niet, nu komen geblokkeerde jeugdgevoelens tot leven in een nieuw verlies. Melancholie of verdriet. Het komt ook voort uit het ongeleefde verlangen dat je niets terugkrijgt, dat andere kinderen geen eventueel broertje of zusje krijgen; dat dit kind van mij kon houden... 4. Spijt en onmacht. Ik had haast, nu kan ik niets meer terugsturen. 5. Angst dat ik niet meer zwanger kan worden. Of angst voor blootstelling. Dit omvat ook de gruwel van het verschijnen voor de Almachtige vanwege een begane zonde. 6. Woede op zichzelf of op een partner, moeder (iemand anders), men is niet weggegaan. Omdat ik een abortus heb toegestaan, betekent dit dat ik een vreselijk, slecht persoon ben. Waarschijnlijk is deze houding ten opzichte van mezelf al lang geleden gevormd, de zwangerschapsafbreking raakt een zere plek... Het beschamende deel moet worden genezen tijdens het proces van psychotherapie. 8. Er zijn meer dan zes maanden verstreken sinds de abortus, de vrouw wil niets, geen energie. Dit is een indicatie dat de hierboven genoemde gevoelens zijn gestopt, geblokkeerd. Een depressieve episode is mogelijk. Soms brengen mensen apathie niet in verband met een abortus. Eigenlijk houden ze geen verband met het idee: ik heb het gedaan mezelf. Hoe kan ik nu lijden? Gevoelens vragen ons niet... Wat moeten we doen? Of het nu onmiddellijk is, of jaren later. Je moet bepalen of dit echt of neurotisch schuldgevoel is. Echt: ik heb een abortus ondergaan in een shocktoestand, werd wakker, hoe kon ik dat doen? Abortus is moreel niet aanvaardbaar. Of ik begon me erin te verdiepen en het bleek een zonde. Nu beschouw ik mezelf als zondig en dit is mijn waarde. Het enige dat hier zal helpen is verzoening. Dan acties: - volgens uw geloof. In de orthodoxie kun je bijvoorbeeld een berouwgebed uitspreken (gebed voor ongeboren kinderen) - symboliseer verlies: plant een boom, een rozenstruik; weef een krans en drijf deze ter nagedachtenis de rivier af... Onthoud: als je tijdens de biecht van een zonde bent vrijgesproken, de communie hebt gekregen, maar je jezelf niet vergeeft, is dit een zonde, trots telt. Neurotisch schuldgevoel: je bent een atheïst, maar je geeft jezelf de schuld. Een moordenaar, een onwaardige vrouw. Stop! Dit waren cellen... Probeer in deze richting te denken. Een chronisch schuldig persoon heeft weinig energie. De ontwikkeling van de vrouw zelf stagneert, haar dierbaren lijden. Om verdriet te ervaren, dat een spectrum aan verschillende pijnlijke emoties omvat, kun je schrijven: - Ik zal geen verdere lijst hebben van wat precies: het is januari, ik zou het al kunnen zijn. in de 16e week en ontdek het geslacht, maar ik zal het nooit weten, ik zal niet de moeder zijn van een mogelijk kind, het kind dat ik me voorstel, mijn vriendin is nu zwanger - ik zou in dezelfde fase kunnen zijn als zij; hem niet naar de kleuterschool brengen, zoals een vriend van de buren doet. Verder alle gedachten over een mogelijke zwangerschap en geboorte van een kind