Klinisch psycholoog in een medische instelling Misschien is mijn artikel nuttig voor beginnende klinisch psychologen, omdat het tot doel heeft de rol van deze specialist in een medische instelling te laten zien en zijn activiteiten te stroomlijnen. Helemaal aan het begin van mijn werk was deze informatie een goede hulp voor medisch specialisten. Natuurlijk zijn er enkele aanpassingen aan de specifieke kenmerken van de instelling, maar de basisideeën blijven ongewijzigd. Een klinisch (medisch) psycholoog is dus een specialist met een hogere psychologische basisopleiding die een aanvullende opleiding heeft genoten in de klinische psychologie. Het behandel-, revalidatie- en diagnostisch proces wordt tegenwoordig steeds meer verzekerd door de deelname van klinisch psychologen. Modern onderzoek toont aan dat het op bijna alle gebieden van de geneeskunde mogelijk is om het psychologische aspect van de pathogenese te benadrukken om zo een effectieve behandeling voor alle ziekten te kunnen bieden. In de loop van tientallen jaren is de klinische psychologie geëvolueerd van het erkennen als een hulpdiscipline die de arts voorziet van psychologische gegevens op basis van de resultaten van experimenteel psychologisch onderzoek om een ​​psychiatrische diagnose te verduidelijken, het assisteren van de neuroloog bij actuele diagnostiek, naar het herkennen ervan als een belangrijk onderdeel van alle uitgebreide medische zorg. Zoals de Amerikaanse psycholoog en psychiater E. Berne schreef: “Er kan geen geestelijke geneeskunde zijn die alleen de psyche betreft, geen somatische geneeskunde die alleen het lichaam betreft, en psychosomatische geneeskunde die in sommige gevallen beide betreft. Er is maar één soort geneeskunde en die is allemaal psychosomatisch.” Wat doet een klinisch psycholoog precies in de gezondheidszorg? De belangrijkste werkgebieden van een klinisch psycholoog zijn psychodiagnostiek, psychocorrectie en participatie in het psychotherapeutische proces. In dit artikel zal ik mij concentreren op de psychodiagnostiek. Het is mogelijk om aspecten van de ziekte te onderzoeken als: het interne beeld van de ziekte. Ze gaan met symptomen naar de dokter, een psycholoog kan zien wat er achter de symptomen schuilgaat: ontevredenheid over een bepaald levensgebied, mogelijke redenen voor de verslechtering of verbetering van de aandoening, affectieve stoornissen (bijvoorbeeld gemaskeerde depressie), langdurige stresshouding ten opzichte van de ziekte en de prognose ervan. In het concept van revalidatie fungeert de patiënt, samen met de arts, als onderwerp van de behandeling. en revalidatieproces. Daarom worden de persoonlijkheidskenmerken van de patiënt, zijn positie ten opzichte van zijn ziekte en behandeling, evenals die van artsen en ander medisch personeel, essentiële factoren voor het succes van zijn revalidatie. Bij somatische ziekten is er in de regel altijd, in de woorden van K.K. Platonov, ‘complexe ringvormige afhankelijkheden van het mentale en somatische, zoals een cirkel, en in sommige gevallen een vicieuze cirkel’, met de wederzijdse overgang van psychogenese naar psychogenese. somatogenese en vice versa. houding ten opzichte van de behandeling. Het komt voor dat de patiënt ontevreden is over de behandeling of de aanbevelingen van de arts niet opvolgt. Het is noodzakelijk om de redenen te begrijpen en de houding ten opzichte van de behandeling aan te passen; Psychotherapie van patiënten met somatische stoornissen is gericht op het veranderen van ontoereikende reacties op de ziekte, het creëren van een realistische houding ten opzichte van de behandeling van patiënten, het herstellen van intrafamiliale en bredere sociale banden en draagt ​​zo niet alleen bij aan het verbeteren van de toestand van patiënten, maar ook aan het voorkomen terugval van de ziekte. Het bereiken van deze psychotherapeutische doelen is alleen mogelijk met een verandering in de houding ten opzichte van de ziekte. Bij neurotici spelen, zoals bekend, interne conflicten een belangrijke rol bij de ziekte. Ze kunnen alleen worden geïdentificeerd tijdens een psychodiagnostisch gesprek. Door het type conflict te bepalen, is het gemakkelijker om een ​​psychotherapiestrategie te plannen. Een ‘hystericus’ heeft immers één ding nodig, maar een ‘neurasthenie’ of ‘psychasthenicus’ heeft iets heel anders nodig. De mate waarin de patiënt is aangepast aan de samenleving. Soms leidt de ziekte heel snel tot onaangepast gedrag op alle of sommige gebieden van het leven, maar de patiënt nietis zich hiervan bewust. Kenmerken van de seksuele sfeer Met diagnostiek kunt u in dit geval specifiek de problemen op dit gebied bestuderen en erop wijzen. Gynaecologen en urologen hebben niet altijd de tijd om deze problemen te achterhalen, en de patiënt zelf zal er niet over praten Secundaire gedragsbeperkingen We hebben het over beperkingen die niet door de ziekte zijn opgebouwd, maar door de patiënt zelf, bijvoorbeeld: 'Ik heb het gedaan Ik heb tien maanden niet gewerkt omdat ik bang ben dat de toestand zal verslechteren en dat er veel tijd aan onderzoeken wordt besteed”, zegt de patiënt, een 25-jarig meisje. Beperkingen zijn een secundair voordeel van de ziekte en het identificeren ervan aan het begin van de behandeling is erg belangrijk om ze te corrigeren. Persoonlijke afwijkingen die de behandelingsopties beïnvloeden. Soms is het voor een arts moeilijk om het gebrek aan positieve dynamiek van de behandeling te begrijpen De reden kan de houding van de patiënt zijn, zijn persoonlijke kenmerken, het is noodzakelijk om ze te identificeren en te gebruiken met het oog op herstel. En het is de moeite waard om apart te vermelden over het onderzoek van patiënten die klagen over 'slecht geheugen', dat ze 'verliezen' hun gedachten, dat ze slechter zijn geworden in het denken.” Vaak zijn dit patiënten met hypertensie, diabetes en andere chronische ziekten, of eenvoudigweg overdreven angstige en achterdochtige patiënten. Er wordt een onderzoek uitgevoerd naar alle cognitieve processen (aandacht, geheugen, denken) en er wordt een reëel beeld van hun toestand onthuld. Ik heb vaak gezien hoe gelukkig een patiënt is als blijkt dat zijn intellect en geheugen niet zo slecht zijn, en dat zijn aandacht alleen wordt aangetast in een staat van emotionele stress. En dit vergroot al het vermogen, zo niet voor volledig herstel, maar voor een goede gezondheid. Bij het uitvoeren van psychodiagnostische maatregelen laat een klinisch psycholoog zich leiden door de taken die zijn gesteld door de behandelende arts, of door zijn eigen doelen en plannen voor de implementatie van een individu. behandel- en revalidatieprogramma Al het bovenstaande is niet alleen relevant voor neurologen en psychiaters, maar ook voor huisartsen, gastro-enterologen, endocrinologen, cardiologen, urologen, die natuurlijk weten dat een patiënt coronaire hartziekten of ‘ongeneeslijke’ ziekten vermoedt. van enig ander orgaan heeft echt een psychologisch onderzoek nodig, en mogelijk met verdere ondersteuning. En de ervaring van veel medische instellingen leert dat het het gezamenlijke werk van artsen en klinisch psychologen is dat enerzijds zeer goede indicatoren geeft voor het herstel van de patiënt en anderzijds het prestige van de medische instelling vergroot diagnostische activiteiten, ik geef een actuele psychologische beoordeling van de toestand van de patiënt en schrijf een conclusie voor de arts. Als de patiënt psychologische ondersteuning of consultatie nodig heeft, komen we tot overeenstemming over verder gezamenlijk werk. Volgens de medische literatuur wordt 49-57% van de patiënten die psychotherapeutische hulp nodig hebben, behandeld door neurologen op poliklinieken, en 34-47% door lokale huisartsen, maar noch de een noch de ander heeft daar tijd voor. Een klinisch psycholoog kan hierbij van onschatbare waarde zijn. Ook het psychocorrectiewerk van een klinisch psycholoog wordt volgens een individueel plan uitgevoerd. Het psychotherapeutische programma is ontworpen om binnen het optimale tijdsbestek een therapeutisch effect te bereiken. Voor dit doel worden methoden van individuele, gezins- en groepspsychotherapie gebruikt. Bijvoorbeeld een groep patiënten met diabetes mellitus of een algemene groep psychosomatische patiënten als een “Problem Resolution Group”, een groep voor mensen met sociale aanpassingsstoornissen, enz. Volgens het besluit, Order nr. 294 van 30 oktober 1995 De “Psychiatrische en Psychotherapeutische Zorg”-eenheden kunnen in vrijwel elke zeer gespecialiseerde of multidisciplinaire medische en preventieve instelling worden ingezet. In elke psychotherapiekamer wordt de positie van een klinisch psycholoog aangenomen; op elke intramurale afdeling wordt de positie van een klinisch psycholoog voorzien met een snelheid van één per 20 bedden. Momenteel zijn dat de hospices en palliatieve therapieafdelingen van oncologische apotheken en AIDS-centra actief wordt gecreëerd. Kenmerken van de klinische.