DEEL 7/11 Een belangrijke stap in het overwinnen van OCS was het nemen van precies die acties waar L. het meest bang voor was. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten, probeerde ze mij mentaal kwaad te doen. Mijn leven heeft, zoals verwacht, geen veranderingen ondergaan, wat ik heb gerapporteerd. De cliënt was nog steeds bang, maar stemde ermee in dit experiment te herhalen en sprak deze keer haar wens uit dat ik op straat zou worden geslagen. De periode werd ook afgesproken: 1 week. Vervolgens spraken we een ander experiment af, om de situatie uit te dagen overtuiging over de noodzaak om na te denken over je eigen woorden om duidelijk te zijn. Ik stelde L. voor om altijd het eerste te zeggen dat in je opkomt, alles te verwoorden zoals het is, ook al klopt het niet. Al snel slaagde de cliënt erin om te ‘schakelen’ en kreeg de communicatie een heel ander karakter. We konden veel meer onderwerpen bespreken en dieper gaan. Daarna begonnen we aan het routinewerk van het uitdagen van oude metacognitieve overtuigingen om nieuwe te versterken. het geloof in de kracht van de eigen gedachten heeft nog steeds zijn kracht behouden. Mijn gedachten zijn sterk en profetisch. Waarom zijn deze gedachten niet allemaal uitgekomen? en geen andere, ook geassocieerd met bedreigingen? Hebben positieve gedachten ook kracht? Kunnen gedachten verkeerd zijn, zelfs als ze bevestiging hebben? de voorwaarden voor de vorming van een veeleisende houding ten opzichte van zichzelf. L. deelde herinneringen waarin ze vaak werd vergeleken met haar zus, en haar interesses en ambities werden vaak bekritiseerd. Als gevolg hiervan probeerde L. erkenning te krijgen - als ik niet wordt geprezen om de tweede plaats, moet ik ervoor zorgen dat ik de eerste plaats behaal. Hierdoor was L. ook erg gevoelig voor onverschilligheid en kritiek. Hierdoor kon het eerder genoemde tussenliggende geloof worden verduidelijkt. Het kreeg de volgende formulering: PU Ik moet alle moeite en zelfrealisatie leveren, anders zal ik niets zijn, een lege verloren persoon die vergeten zal worden. zorgen dat een bepaald moment in het leven zich niet meer zal herhalen, of het nu een wandeling is of een telefoontje van een geliefde), kunnen we zeggen dat er een bepaalde relatie tussen persoonlijke kenmerken en de inhoud van obsessieve symptomen begint te worden getraceerd – de angst om te veroorzaken schade of de dood. Ik breng dit naar voren als een bescheiden hypothese, omdat... Ik hou er niet van om te ‘psychologiseren’ en verklaringen buiten je oren te trekken. Niettemin bleek de veronderstelling niet zonder betekenis, en in de toekomst konden we deze relatie nauwkeuriger formuleren. Als onafhankelijk werk stelden we de in het vorige deel beschreven ideeën voor: probeer mij kwaad te doen door op zijn minst hardop te denken Oververzadig uw aandacht 5 keer met significante stimuli, d.w.z. Probeer elke 2 uur minimaal 5 zwarte voorwerpen te vinden. Ook werden nieuwe gebieden besproken waar het nodig was om tentoonstellingen te starten, waarbij het vooral niet nodig was om de juiste kleding te kiezen. Daarnaast stelde ik voor om verder te speculeren over hoe veeleisend zijn voor jezelf en de angst om met je gedachten schade, ziekte of de dood te veroorzaken, met elkaar in verband kunnen worden gebracht. In het volgende deel zullen we het hebben over het verwerken van irrationele overtuigingen, evenals over de aanval van hypochondrie waarmee L te maken kreeg. Als je vragen hebt of je neurose beter wilt begrijpen, kun je mij altijd een vraag stellen op de website of in de VK-groep: Vrijheid van OCS