Van de auteur: Beste collega's, voeg punten en punten van jezelf toe Praktisch advies - Wanneer hij/zij totaal geen gevoel voor humor heeft. Niemand zal dit aan je toegeven, dus je moet het zelf ontdekken. Het eerste teken is een zeer serieuze houding tegenover "therapie", tegenover het "proces", enz. Probeer een grapje te maken, als hij de derde keer niet eens lacht - dat is alles, rennen! - Wanneer een psycholoog/psychotherapeut een “unieke” techniek heeft waarmee je iedereen kunt genezen, waarvan er als bewijs vele diploma’s op een prominente plaats hangen. Direct rennen, want zo'n techniek BESTAAT NIET! - Wanneer een psycholoog u na het eerste gesprek een diagnose stelt en een behandelingskuur aanbiedt, waarna u ‘genezen’ zult worden. Ga weg zonder op complicaties te wachten! - Als een psycholoog altijd vrolijk en positief is: kom meteen ter zake en laten we praten over iets dat het leven bevestigt, zonder te merken dat de tranen over je wangen stromen. Dit is waar veel coaches en deels enelpers (adepten van Neurolinguïstisch Programmeren en zijn “dochters”) gewoonlijk onder lijden/van genieten. Misschien ren je niet meteen weg, maar ik zou aanraden om richting de deur te kijken. - Wanneer een psycholoog, nadat hij naar je klachten heeft geluisterd, zoiets zegt als: “Dat is oké, maar de mijne is nog erger!” En dan volgt het verhaal. Misschien is het de moeite waard om te verduidelijken wie wie zal betalen? - Als een psycholoog je vertelt wat je MOET doen, omdat je je er beter door MOET voelen. Het is de moeite waard om de middelvinger te tonen (tenminste in je zak). Als de psycholoog geen logboek is, zal hij het voelen :). - Wanneer een psycholoog bijna meer last heeft van uw problemen dan u zelf. Empathie - empathie, maar zonder zuigzoenen! Dit is heel gebruikelijk bij medelevende vrouwen na 45 jaar. Het belangrijkste is natuurlijk je instinct. Laat je niet misleiden door woorden. Als je het om wat voor reden dan ook niet leuk vindt, dan is dat het! Ze zullen je vertellen dat dit weerstand is en overwonnen moet worden. Dat is natuurlijk zo... Maar denk er eens over na: weerstand heeft je tot het laatste moment geholpen, waarom zou je er nu tegenaan gaan? PS Ik geloof dat elke psycholoog/psychotherapeut die dit leest de “vreugde van herkenning” zal voelen. Als jullie nog nooit zoiets is overkomen, collega’s, dan zijn jullie PERFECTIE! Stuur mij je avatar, ik zal voor je buigen:).