De auteur die tot nu toe waarschijnlijk de grootste indruk op mij heeft gemaakt, is Irvin Yalom. Dankzij het feit dat ik zijn boeken niet eens heb gelezen, maar heb ervaren, zijn mijn consulten meer gaan lijken op wat, naar mijn mening, psychotherapie is. Als ik nu nadenk over hoe ik een jaar geleden werkte, lijkt het mij dat overleg toen niet minder tijd en moeite kostte, en misschien zelfs meer voorbereidende voorbereiding. Maar vanuit de huidige positie ging het meer om het werken met informatie en met de klant. Zelf was ik veel, veel minder betrokken bij het overleg zelf. Ik was meer een gesprekspartner en waarnemer, ondersteunend, maar een buitenstaander. Toen las ik “Mama en de zin van het leven”... En het werk werd voor mij heel anders. Maandag heb ik het boek "De leugenaar op de bank" uitgelezen. Ik heb een hele tijd gelezen, met een vreemde mengeling van pijnlijk ongeduld en gemakzucht. Toen ik klaar was met lezen, besefte ik dat ik niets meer of minder betekenisvols kon lezen of bekijken. Zo’n krachtige nasmaak dat het zonde is om door iets minder belangrijks te worden omvergeworpen. En alles is nu minder belangrijk. Dit is een boek over eerlijk zijn tegen jezelf. Geen oproep tot “Lieg niet!”, maar iets meer. Tijdens het lezen leek het mij altijd dat ik in een video-opname naar mezelf keek en van buitenaf zag waar ik bang voor was om over mezelf te denken. Het is vreselijk ongemakkelijk, gênant, soms beangstigend, bijna altijd verrassend, maar het brengt verlichting. Het laatste hoofdstuk viel samen met een bijeenkomst van de begeleidingsgroep gezinstherapie. Ik ben erg bang voor toezicht, ik ben bang om over mezelf te praten en natuurlijk om met mijn collega's over mijn werk te praten. En om de een of andere reden besloot ik op pad te gaan met een analyse van het consult, wat moeilijk voor me was. Het zou waarschijnlijk eerlijker zijn om te zeggen dat het een mislukking was en dat ik bang was om het tegenover mezelf toe te geven. Ik slaagde er zelfs bijna in om voor mezelf te bewijzen dat ik het niet was die ergens niet mee om kon gaan, maar dat het gewoon ‘zo gebeurde’. En het was heel eng om het hardop toe te geven. Het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk het is om de verantwoordelijkheid op iemand anders af te schuiven. Voor luie klanten, voor je eigen vermoeidheid, voor een ziek kind... Werk en voel je opgelucht dat de klant niet heeft teruggebeld en geen afspraak heeft gemaakt voor het volgende gesprek. Het is waar dat het niet uitmaakt hoe je je voordoet, je weet nog steeds bij jezelf dat je de persoon niet hebt gegeven waarvoor hij naar je toe kwam. En het is oké als ze het gewoon niet kon - maar ze 'vervaagde' het!... Ze deed alsof er niets was gebeurd, om het zelfportret van haar eigen onberispelijkheid en vaardigheid niet te bederven! Mijn lieve meiden, met wie we zaterdag hebben samengewerkt. Bedankt voor het feit dat ik onder jullie kan toegeven dat het mij niet is gelukt. Bedankt voor de zorg waarmee u mij feedback heeft gegeven. Bedankt voor je openheid en directheid. Ik wist niet dat er een andere plek was waar ik zo ongewapend kon zijn. Het begint nu pas tot me door te dringen hoe belangrijk het voor mij was om mezelf door jouw ogen te zien. Mijn lieve klanten. Ik ben niet perfect, ik maak fouten en hoogstwaarschijnlijk zal ik ze blijven maken. Geloof me, ik heb spijt van elk van hen. En ik probeer er conclusies uit te trekken. Ik waardeer uw vertrouwen. Het is belangrijk voor mij om hem te rechtvaardigen. Bedankt dat je me aan het denken hebt gezet :)