Tegenwoordig hoor je steeds vaker van mensen dat ze zich erg eenzaam voelen. Maar er zijn altijd zoveel mensen in de buurt, er is familie, vrienden, een geliefde. En toch is er het gevoel dat we er alleen voor staan, alsof we ons in een soort ontoegankelijke schil bevinden, waardoor we zo ver verwijderd zijn van de mensen om ons heen. Hoe komt het dat die zo gewenste intimiteit in een relatie onbereikbaar wordt? Laten we proberen het uit te zoeken. Blinde liefde versus intimiteit Allereerst moet je letten op hoe we precies met bepaalde mensen omgaan, of we überhaupt wel klaar zijn voor dit contact, of dat onze verwachtingen naar voren komen. Heel vaak leven we in gevangenschap van de angst voor eenzaamheid, en beginnen we te streven naar een gevoel van liefde op zichzelf, zonder ons op een specifieke persoon te concentreren. De persoonlijkheid van onze partner lijkt al buiten dit proces te vallen. Het is niet belangrijk voor ons om te weten wie er naast ons staat, we zien hem niet, we zijn klaar om hem uit te vinden, als hij er maar was. En in feite verhinderen onze gedachten en verwachtingen over elkaar dat we elkaar echt ontmoeten, wat veel problemen in relaties veroorzaakt! Om een ​​ander te zien, niet vanuit onze kennis van hem, maar vanaf het huidige moment, is een bepaald begrip nodig van wat er in onszelf leeft, welke gevoelens we ervaren, hoe we omgaan met onze angsten, onzekerheden en onvervulde behoeften. Om dit te doen, is het erg belangrijk om jezelf op te merken welke sensaties en reacties er binnenkomen bij contact met een andere persoon, waar ze in het lichaam leven, welke associaties en beelden ze oproepen. Het kan zijn dat je reacties bij jezelf opmerkt waar je in je kindertijd al een keer mee te maken hebt gehad. Helaas worden kinderen in onze cultuur van ‘altijd drukke ouders’ zo opgevoed dat de overgrote meerderheid zoiets ervaart als een breuk in de relatie met een belangrijke geliefde. en er ontstaat een zogenaamd ontwikkelingstrauma. Dit trauma komt elke keer weer naar boven wanneer mensen als volwassenen echt intieme relaties proberen op te bouwen. Waarom gebeurt dit? Het antwoord is eenvoudig! Mensen streven onbewust naar een niveau van intimiteit waardoor ze veilig kunnen voltooien wat nog niet eerder in hun leven is voltooid. Dit is de reden waarom we vaak steeds opnieuw in traumatische relaties terechtkomen. We willen allemaal dat deel van de gekoesterde intimiteit van de ‘afwijzende ouder’ ontvangen, om het verhaal uit het verleden te herschrijven, maar op zo’n manier dat we onszelf deze keer geen pijn doen, waardoor we de diepte en volledigheid van de relatie vermijden. Het is hier heel belangrijk om uw gebruikelijke reacties te kunnen zien en ervaringen uit het verleden te scheiden van de gevoelens en sensaties die bij u kunnen opkomen in de situatie hier en nu. Probeer jezelf en je partner in de huidige tijd te zien, stel je open voor nieuwe ervaringen zonder onnodige verwachtingen. Dit is behoorlijk moeilijk als je de grieven en angsten uit je kindertijd binnen houdt. Als resultaat van de therapie kun je je relatie met je ouders heroverwegen, je grenzen overschrijden, een veilige innerlijke ruimte creëren, de ervaring opdoen van positief, nauw contact met een ander (die wordt gespeeld door een psycholoog) en je daardoor eindeloos openstellen middelen voor nieuwe, diepgaande relaties. Controle en competitie versus intimiteit Een ander belangrijk aspect van het vermijden van intimiteit waar je op moet letten, zijn pogingen om je partner op allerlei, niet altijd voor de hand liggende, manieren te controleren. Wanneer iets waarvan we hoopten dat het op een natuurlijke en gemakkelijke manier zou gebeuren, niet gebeurt, komen er verschillende spelletjes en manipulaties in het spel om de hoop te versterken dat het nog steeds zal gebeuren. Dit kan worden uitgedrukt door de aandacht van onszelf te verleggen, zogenaamd naar de zorg voor de aandoening van de partner of in het spel ‘de ander opnieuw opvoeden’, wanneer een van de partners de rol van ouder op zich neemt, terwijl de ander psychologisch terugvalt naar de toestand van een kind. We gebruiken elke vorm van manipulatie als we sommigen van ons willen bevredigen/