Waarom komen mensen naar een psycholoog en waarom zijn ze überhaupt nodig? Deze vraag werd door genoeg mensen gesteld om mij te laten nadenken over een eenvoudig maar duidelijk antwoord. Laat me eerst uitleggen wie ik ben. Mijn naam is Natalya en ik ben Gestalttherapeut. Ik bedacht een training over het ontmoeten van een collega en besloot in ‘een mannenhuid’ te kruipen. Ik heb een psychologische techniek gebruikt: om met bepaalde situaties te werken, nodigen we soms iemand uit om iemand anders te zijn om deze ander beter te begrijpen. Daarom ben ik een mannenprofiel begonnen op een datingsite. De resultaten van dit verblijf zal ik een andere keer beschrijven, als er iets integraals geboren is. Maar over het algemeen beginnen de moeilijkheden hier als de relaties van mensen met anderen niet goed verlopen. Allereerst begrijp ik het wantrouwen van psychologen en psychologie heel goed. Ten eerste vanwege de cultuur en geschiedenis van de psychologie in ons land. In een socialistische omgeving werd het nadenken over iemands emotionele behoeften niet alleen niet geaccepteerd, maar zelfs bijna verboden. De Vereniging van Bouwers van het Communisme had trouwe helden van de arbeid nodig. Wat voor soort emoties zijn er - geen “spirituele praktijken en snot”. Alleen de klinische psychologie en de psychiatrie ontwikkelden zich - toen het al zo ‘wankel’ was dat óf de ‘volkspsycholoog’ alcohol omarmde, óf een ander ziektebeeld het naar de grens van de psychiatrie duwde en mensen echt behandeld moesten worden. Humanistische psychologie, gericht op gewone mensen en hun emotionele behoeften, bestond eenvoudigweg niet. Ik herinner me hoe mijn nichtje op 3-jarige leeftijd naar een psycholoog in een apotheek werd gebracht voor 'behandeling' - het meisje was gewoon actief, haar ouders waren moe en bij haar werd de diagnose 'hyperprikkelbaarheid' gesteld. Godzijdank werden alleen vitamines voorgeschreven, maar de 'zieke' status werd momenteel verzonnen. Boeken, televisieprogramma's, de hele televisie- en massamedia-industrie vertellen ons feitelijk hoe we moeten zijn. Elke keer als ik naar de psychologieplank in een boekwinkel ga, voel ik angst en afschuw. Psychologie is iets dat er niet eens in de verste verte mee verband houdt, het wordt door iedereen en alles geschreven - elke ‘socialite’ is een psycholoog... Het is modieus en ‘status’, en de planken staan ​​vol met boeken met het concept ‘als dat ben je, je hebt geen recht op leven' - ik zou het meeste ervan verbranden. Ik zou psychologie vergelijken met fysiotherapie of massage. Wanneer de spieren bijvoorbeeld samengedrukt zijn en niet de nodige mobiliteit hebben die nodig is om zonder pijn te kunnen bewegen, schrijft de fysiotherapeut massage- en therapeutische oefeningen voor, verwijst hij naar een chiropractor en na verloop van tijd wordt de mobiliteit hersteld; Een psycholoog werkt op dezelfde manier. Alleen werken we niet direct met gespannen spieren, maar met gespannen emoties en gevoelens, waar iemand zich, door de levenservaring die hij in de familiale en sociale omgeving heeft opgedaan, niet van bewust is. Nadat een persoon een bepaald soort gedrag of reactie op levensgebeurtenissen heeft ontwikkeld, wordt hij vaak geconfronteerd met herhaalde situaties, terwijl hij depressie, wanhoop of mentale pijn ervaart, maar beseft hij niet waarom dit zo is. Een psycholoog helpt iemand te vinden ‘wat krap is’ en het evenwicht te herstellen. Trouwens, strakke spieren herstellen ook vaak de mobiliteit - het lichaam is geen 'container voor hersenen' en vaak is een 'lichamelijke storing' een projectie van een 'emotionele storing' je vrouw, ik ben al ouder dan 30, en ik ben alles, het is een gelijkspel”, “Ik kan niets doen met mannen, met degenen die ik leuk vind. En ik hou niet van degenen met wie ik goed kan opschieten”, “Ik kan met niemand communiceren, ik kan niets doen, iedereen rent van me weg”, “Mijn man is overleden en ik kan niemand leren kennen ”, “Mijn dochter vindt niemand leuk” besluit wat ik met haar moet doen, mijn leven valt uiteen”, “Ik ben al ouder dan 50, maar ik wil echt een serieuze relatie en seks - is dit mogelijk? en hoe?”, “Ik ben bang voor vrouwen en ik kan niet eens iemand leren kennen”, “Mijn moeder valt elke man aan en ik kan geen relaties opbouwen”, “Ik ben succesvol in termen van mijn carrière, Ik heb alles, maar mijn persoonlijke leven past niet bij mij”, “Ik word verslonden op het werk, ik hou van zowel het werk als de omstandigheden, maar ik weet niet hoe/40335