Dit eenvoudige verhaal speelde zich af in een eenvoudige stad in de tijd die we nu hebben. Dit is een verhaal over het leven van een GROOT HART Er was eens een Groot Hart, of beter gezegd, het creëerde en zorgde voor iedereen. En er zat zoveel ruimte in dat veel verschillende mensen, dieren en dingen tegelijkertijd in de weg stonden. Het Grote Hart gaf om iedereen, probeerde iedereen te steunen, goede en prachtige dingen voor iedereen te doen, iedereen geloof in zichzelf en in de wereld bij te brengen. Alles was gek op hem... De mensen om hem heen zeiden tegen hem: "Wat ben je groot en geweldig!..." Het Hart hoorde het eerste deel van de zin en was blij dat iedereen zag hoe groot het was - heel groot, maar op de een of andere manier merkte ik de tweede niet op. Het leek hem dat dit geweldig en uniek was, ik was net zo eenvoudig en gewoon als alle anderen in deze stad. En alles leek in orde, maar soms was ons Grote hart verdrietig. Op deze momenten leek het hem dat het oplossen van het probleem van de melancholie bestond uit het openen van de deur en het binnenlaten van een andere "huurder" in zichzelf - iemand anders laten inwerken - een ander die verstoken was van liefde en die aandacht en zorg, steun en geloof nodig had... Het Hart dacht niets - ik ben groot - iedereen past erin. Naarmate de tijd verstreek, werd mijn hart groter en groter, en daarmee de rest van mijn lichaam. En alles leek in orde te zijn, het Grote Hart hield van iedereen om hem heen - iedereen om hem heen voelde zich goed. Maar steeds vaker werd het melancholie, vooral in de stilte en duisternis van zijn eenzame kamer onder de volle maan... De melancholie was vooral sterk in de aangrenzende appartementen: je kon Masha's huilen horen, Sasha's grillen en de eerste tranen van de onbeantwoorde liefde van de bijna volwassen Olenka, een bekentenis voor het hele huis verliefd Kolenka. Het Hart dacht - wat ontbrak het, wat had het nog meer nodig - het hield tenslotte van iedereen... Soms kijkend naar de maan in het donker - vroeg het haar hier stilletjes naar, en ook naar de snelle wind, die droevig huilde op mooie avonden, en natuurlijk naar de sterren, dat ze zo uitnodigend en helder schenen in de nacht. Ze waren lange tijd stil, stil - iedereen wachtte tot het Grote Hart eindelijk zou begrijpen - het belangrijkste geheim van het leven en de liefde - het is goed om iedereen lief te hebben en te helpen, maar het is noodzakelijk dat zelfliefde in het hart leeft... En als je verdrietig bent, betekent dit niet dat je van iemand anders moet houden en hem met heel je hart moet helpen , maar dit betekent dat het al druk in hem is en dat het tijd is om ruimte te maken voor eigenliefde. Maar het Grote Hart begreep niet alles, het hield altijd van iedereen, maar niet van zichzelf, ze wortelde voor iedereen, maar ze gaf op zichzelf. Het leefde voor anderen, maar is het echt nodig en mogelijk om het anders te doen? De maan en de sterren wilden het Grote Hart echt helpen. Dus op een dag, in een poging met hem te redeneren, lieten ze hem prachtige films over liefde zien... Maar de onze werd alleen verliefd op de knappe acteur - en begon naar hem te verlangen - met afbeeldingen en afbeeldingen. De Maan wanhoopte, bijna alle sterren wanhoopten, slechts één kleine ondeugende ster vond een oplossing en hielp het Grote Hart. En toen ontmoetten twee Grote HARTEN, die erg op elkaar leken, elkaar in het ritselen van de herfstbladeren. Het Tweede Grote Hart dacht ook veel aan anderen, en was erg verdrietig over iets dat het zelf niet kon begrijpen. Twee harten, gewend aan het liefhebben en zorgen voor anderen, kregen medelijden met elkaar en lieten elkaar binnen in de deuren van hun enorme hart. En ze voelden zich zo goed in de buurt. Het bleek zo geweldig als je geliefde in je hart leeft, die om jou geeft, en jij om hem... En het is zo goed om ook omringd te zijn door zorg en liefde - om te geven en te ontvangen. En door ook te proberen je leven in een ander hart gemakkelijk en vreugdevol te maken, word je beter, mooier, interessanter en boeiender. En het allerbelangrijkste: de liefde voor een zielsverwant wekte de liefde van het Grote Hart voor zichzelf op. En het was zo warm en gevoelvol in dit huis - er was zoveel liefde, zorgzaamheid, tederheid en begrip dat de kleine ster die hen verbond het daar erg leuk vond. . Ze besloot zelf en overtuigde haar vrienden om bij de familie van twee Grote harten te gaan wonen. En daar werd het leuk - nog meer liefde en de mooiste zegeningen._____P.S. Dit is een eenvoudig verhaal, natuurlijk een fictie-sprookje. En zoals het hoort eindigt een sprookje met een goed einde. Het sprookje is een leugen, maar dan wel erin…