Het onderwerp gezonde relaties is behoorlijk populair onder verzoeken van klanten. Relaties met een partner worden vaak geassocieerd met onze hechtingstrauma's of het gedrag van onze ouders als stel. In de kindertijd leert een kind omgaan met mensen om hem heen en gebruikt hiervoor imitatie, kijkend naar zijn vader en moeder, hun manier van gedrag en reactie. Zijn eigen reacties op zijn partner op volwassen leeftijd zijn vaak de manier waarop hij zich in zijn jeugd met zijn ouders gedroeg. Iedereen weet dat een kind, als het weinig aandacht krijgt van volwassenen, iets slechts doet, zodat het zeker opgemerkt zal worden. Dit kunnen hysterie zijn, pogingen om iets aanstootgevends tegen ouders te zeggen, verboden handelingen. Dit gedrag van het kind zal zeker de aandacht van de moeder trekken, zelfs op een negatieve manier. Voortdurende versterking van dit gedrag van de moeder (aandacht fungeert als versterking) leidt ertoe dat het kind deze manier van interactie leert en geen adaptieve methoden gebruikt (naar voren komen en knuffelen, liefde tonen), omdat ander gedrag simpelweg niet wordt versterkt. Omdat hij al volwassen is geworden, weet zo iemand dat de enige manier om aandacht te trekken is door iets ‘slechts’ te doen, een partner te beledigen, te plagen of een aanstootgevende grap te maken. Het is een ander verhaal als een kind leert gehoorzaam en aanpasbaar te zijn. Hij speelt altijd alleen, praat niet met zijn moeder, leert haar humeur te raden aan de hand van haar stappen bij de ingang, leert liegen om straf te ontlopen of om zijn moeder niet van streek te maken. Meestal gebeurt dit bij koude moeders die veel werk hebben of die vaak ziek zijn. Het kind raakt eraan gewend geen aandacht van een ander te krijgen, hij past zich eenvoudig aan, en de motivatie in dit geval is om straf te vermijden. Relaties met een partner ontwikkelen zich op een vergelijkbare manier. Een persoon past zich aan het leven van zijn partner aan, leert al zijn gewoonten en probeert hem niet van streek te maken of woede te veroorzaken. Het is opmerkelijk dat dergelijke 'kinderen' meestal een partner kiezen die op hun moeder lijkt: koud, misschien prikkelbaar, afstandelijk. De menselijke psyche probeert met alle macht een oud trauma uit te spelen, maar dit wordt onmogelijk door de keuze voor een gebruikelijke gedragswijze, en hertraumatisering komt vaker voor. Natuurlijk zijn er andere manieren om ons met partners te gedragen, maar ze hebben allemaal ook betrekking op onze relaties met onze ouders of de relaties van ouders in een tweetal. Joanna Davila stelde voor om drie vaardigheden te gebruiken voor gezonde relaties die echt bij mij resoneerden. Daarom zou ik ze graag in meer detail willen bekijken en aanvullen in overeenstemming met mijn interpretatie: 1. Observatie. Door uw gedrag en dat van uw partner te observeren, kunt u bepaalde gedragspatronen opmerken. Dit kan onder meer populaire liefdestaal zijn, analyse van gedrag uit de kindertijd en het identificeren van de voorkeuren en behoeften van een partner. U merkt bijvoorbeeld misschien dat u zich gedraagt ​​in overeenstemming met de manier waarop u in uw kindertijd heeft leren reageren en probeert dit te veranderen. Door te observeren kun je begrijpen wat je partner zoekt, wat hij nodig heeft, hoe hij zijn liefde uit. 2. Interactie. Interactie verwijst naar adaptieve manieren van communiceren met een partner. De meeste mensen geloven dat het vermogen om te praten het belangrijkste in een relatie is. Dit is waar. Alleen door te praten kun je tot overeenstemming komen en de ander begrijpen, zijn verlangens of motieven horen. Psychologen raden aan om 'ik'-uitspraken te gebruiken, die zich richten op JOUW gevoelens en sensaties, in plaats van je partner te bekritiseren. Probeer de taal van uw partner te spreken (observatie helpt hierbij). Een basis NLP-framework over modaliteiten kan hierbij helpen. Kortom, elke persoon neemt informatie beter waar, afhankelijk van zijn perceptiekanaal (auditief, visueel, tactiel). Als u het favoriete perceptiekanaal van uw partner kent, kunt u woorden en acties gebruiken die voor hem begrijpelijk zijn. Als zijn voorkeursmodaliteit bijvoorbeeld visueel is, moet hij daarop vertrouwen en de woorden ‘kijken’, ‘helder’, ‘stel je voor’ enz. gebruiken en vertrouwen op.