Ik wilde exclusiviteit, maar werd uitgesloten. Dit gebeurt wanneer het belangrijkste ter wereld is om de allerbeste te worden... de beste, mooi, slim, succesvol, geliefd. Dan moet je alles perfect doen, jezelf alleen van de beste kant laten zien, altijd vrolijk, geestig, goed verzorgd zijn, met een ideaal figuur. Is het mogelijk om altijd zo te zijn? Is het mogelijk om dergelijke interne druk op jezelf niet beu te worden? Het antwoord ligt voor de hand, maar hoe onaangenaam het ook is... afscheid nemen van een ideaalbeeld kan zo pijnlijk zijn. En dus beginnen we communicatie te vermijden, om onszelf op zijn minst een kleine onderbreking van onze verplichtingen te gunnen of onszelf niet als niet goed/mooi/slim genoeg etc. te willen laten zien. We sluiten ons af voor mensen, we kunnen een vergadering afzeggen of zelfs besluiten dat anderen ons niet nodig hebben zoals wij. Dit is hoe de drang naar exclusiviteit ons buitensluit. We sluiten onszelf uit van de levens van andere mensen en vaak ook van die van onszelf. Exclusiviteit moest een garantie zijn dat we altijd geliefd en gekozen zouden worden. Het is beangstigend om jezelf zelfs maar het kleinste beetje imperfectie toe te staan, om niet origineel te zijn en in het algemeen gewoon te zijn, zonder jezelf te beheersen, zonder elke beweging en zin te controleren. Het is eng omdat het kwetsbaar is. En kwetsbaarheid is onzekerheid, het verlies van steun gebaseerd op controle. Het is beter om met niemand samen te zijn dan kwetsbaar te zijn en zelfs de kleinste kans te laten om door anderen gekwetst te worden. Idealiteit, exclusiviteit is juist de afstand van waaruit het veilig is om zich te manifesteren, ze te laten bewonderen en te verafgoden, ongeacht de leegte en bitterheid van eenzaamheid vanbinnen. Laat ze bewonderen en ernaar streven om zoals jij te zijn, laat ze dromen van overwinningen, laat ze jaloers zijn... laat... zo zoet dat je jezelf in slaap kunt sussen met deze toespraken. Laat... laat... laat...oh, maar om de een of andere reden doet het nog steeds pijn, het is nog steeds verdrietig... laat... maar het is veilig... Wat is het eindresultaat? wrok, want hoe hard je ook probeert, je kunt het ideaal niet bereiken. Uitzondering lijkt ons te bewijzen dat: “hier, kijk! NIEMAND heeft je zo nodig! Iedereen heeft je de rug toegekeerd!” maar vaak merken we niet dat we ons zelf afwenden en buitengesloten worden.