Na het lezen van het boek van de beroemde psychologen Janey en Berry Weinhold, ‘Counterdependency: Escape from Intimacy’, vond ik een punt dat bij mij resoneerde, over de gelijkheid van relaties, over hoe mensen vaak de rol van ‘redders’ spelen in relaties. En het maakt niet uit wat voor soort relatie het is, partner, vriendschappelijk of anderszins. Er was eens dat ik 'graag' een soort 'redder' wilde zijn, en onwillekeurig veranderde ik in een 'slachtoffer' of zelfs een 'vervolger'. En dus beschrijft het boek goed de dramadriehoek van Karpman, een reeks machts- en controlespellen die zich in een spiraal ontwikkelen tussen de Redder, het Slachtoffer en de Aanklager, waardoor mensen in hun behoeften kunnen voorzien. Karpman schrijft dat deze drie dramatische rollen eigenlijk melodramatische vereenvoudigingen van het echte leven zijn. Wij zien onszelf als genereuze Redders van een dankbaar of ondankbaar Slachtoffer, rechtvaardige Vervolgers van de goddelozen, en Slachtoffers van wrede Vervolgers. Door ons in een van deze rollen te verdiepen, beginnen we de realiteit te negeren, zoals acteurs op het podium die weten dat ze een fictief leven leiden, maar moeten doen alsof ze geloven dat het echt is om een ​​goede uitvoering te kunnen creëren. Tegelijkertijd blijven we nooit in slechts één rol hangen. Ik zal niet specifiek beschrijven wat voor soort relaties er in Trugolnik zijn, maar ik wil een idee delen dat ontstond toen ik het boek las. Ik zal ook enkele gedachten van de auteurs zelf delen. Omdat ik vroeger zelf onder de macht stond van dergelijke relaties, wil ik zeggen dat het niet gemakkelijk is om eruit te komen. En ik begrijp waarom mensen met soortgelijke problemen destijds bij mij kwamen voor consultatie. En mijn gedachte gaat over ‘Redding’. Psychologen trekken vaak cliënten aan wier thema’s overeenkomen met die van henzelf. De persoonlijke posttraumatische ervaring van de psycholoog creëert een drama waarin zowel cliënt als psycholoog samen kunnen spelen. Maar dankzij persoonlijke therapie zijn we psychologen, we weten hoe we ermee om moeten gaan en niet het 'reddingsspel' spelen. Ik wil zeggen dat je moet leren voorkomen dat je iemand anders ‘redt’, aangezien dit een ZACHTE MANIER is om macht over anderen te krijgen. Als je iets voor anderen doet, iets dat zij voor zichzelf kunnen doen, en je vraagt ​​niet of hij het nodig heeft, of de persoon vraagt ​​er niet om, dan ben je bezig met ‘redding’. Dit vormt de basis voor problemen. Je creëert de illusie dat deze persoon nuttig voor je zal zijn. Je ‘denkt’ dat je macht over hem hebt. Maar op de dag dat je verwacht dat deze persoon ‘met een goed geweten iets aan jou te danken heeft’, maar dit niet gebeurt en niet aan je verwachtingen wordt voldaan, beland je in een gevoel van teleurstelling, gevoelens van ondankbaarheid en wrok. Het spel waarin je jezelf ‘lokt’, verandert je van een ‘REDDER’ in een ‘SLACHTOFFER’. Daarom is het belangrijk om te proberen te praten over wat we willen, wat we niet willen en wat we nodig hebben. Dit voorkomt "redding" en geeft iedereen de verantwoordelijkheid om in zijn eigen behoeften te voorzien. De dramadriehoek van Karpman kan, net als een carrousel, voor altijd blijven spelen! De eerste stap naar verandering kan de intentie zijn om te stoppen met het bevredigen van je behoeften alleen in de positie van slachtoffer en DIRECT TE VRAGEN naar wat je nodig hebt en nodig hebt. De tweede stap is het WEIGEREN ANDEREN TE REDDEN. Door deze twee stappen te nemen, kun je de dramadriehoek uit je relatie verwijderen..