Cliënten stellen vaak een heel belangrijke vraag: welk niveau van “woede” kan nog worden geanalyseerd? Ik zou herformuleren: op welk niveau van woede is het nog mogelijk om adequaat te uiten en te presenteren aan een partner. Woede doorloopt in zijn ontwikkeling verschillende fasen, vanaf de eerste: ontevredenheid, dan irritatie, woede, woede, woede. Wanneer de psychologische grenzen van een persoon worden overschreden, ontstaat er een gevoel dat helpt dit op te merken, en het is erop gericht juist deze grenzen te beschermen. In dit nummer is alles met elkaar verbonden: het voelen van de eigen grenzen en die van anderen, het gevoel van eigenwaarde, het voelen en beseffen van iemands gevoelens, het vermogen om ze te uiten. Vaak merken we kleine ontevredenheid niet op of negeren we deze, omdat we het onbeleefd of onbeduidend vinden om erover te praten. Hier is het! Ontevredenheid is het eerste teken van woede. Irritatie is de volgende stap, woede stapelt zich op, iemand raakt geïrriteerd door... iets of iemand. Meestal wordt deze fase al goed opgemerkt door de auteur zelf. Maar of je dit moet laten zien of rapporteren, is een vraag die iedereen op zijn eigen manier beslist. Fatsoenlijk, onfatsoenlijk, acceptabel, onaanvaardbaar, nuttig, niet nuttig - er zijn zoveel ethische normen en regels die mensen verbieden om te rapporteren - mijn grens is overschreden, ik ben er ontevreden over, of ik ben boos. Als de woede in dit stadium niet wordt geuit, vindt verdere accumulatie plaats, omdat de partner niet weet dat hij de grens van iemand anders heeft overschreden, omdat hij daarover niet op de hoogte is gesteld. Er is nog een andere optie, weet hij, en dan schendt hij opzettelijk de persoonlijke grens van iemand anders, en die persoon beschermt zijn grenzen niet! Woede. Hoe het ook zij, de volgende fase is duidelijke woede op de dader. In dit stadium kun je het nog steeds melden, maar het is veel moeilijker om je woede te uiten, zodat je niet in ondraaglijke pijn terechtkomt vanwege de manier waarop je het hebt geuit. Het gevoel heeft immers al een hoge intensiteit gekregen en stroomt naar buiten, dus het bewustzijn heeft misschien geen tijd om de actie onder controle te houden. Woede en woede zijn de volgende fasen, waarin het beheersen van iemands gedrag nog oncontroleerbaarder wordt hun gevoelens en uiten niet “ toon je emoties in het openbaar”, gevoelens verdwijnen nergens, blijven in het lichaam, ze “komen naar buiten” in de vorm van psychosomatische ziekten - pijn, tranen, angsten, isolatie... de lijst is erg lang.