Van de auteur: Een episode uit het werken met patiënten van een medisch sanatorium (specifieke omstandigheden en persoonlijke gegevens zijn gewijzigd, gepubliceerd met toestemming van de cliënt) Eerste sessie: - Help ik beslis of ik bij mijn man wil wonen of niet... (Aangename, rustige, kalme, gehoorzame...saaie vrouw, 46 jaar oud. Voor de tweede keer getrouwd. De eerste man dronk en was jaloers, de tweede ook. Zij nooit bedrogen, maar ze werd er voortdurend van beschuldigd, en ze verzon altijd excuses) Over echtgenoten gesproken, over de eerste en over die ene nu, ik schilderde eigenlijk een portret van één persoon. Ze beschreef haar houding ten opzichte van haar dronken echtgenoot en ging verder met een verhaal over haar vader: "Mijn vader dronk en mishandelde mijn moeder." Op een dag zag ik als klein meisje een van deze taferelen en begon bang te worden voor mijn moeder: “Ik stond stil en keek totdat papa in slaap viel.” Haar moeder kreeg volgens haar soms zenuwaanvallen tijdens schandalen met haar vader. An: “Ik was altijd bang dat haar iets zou overkomen, ze zou sterven en mijn zussen en ik alleen zouden achterblijven...” De cliënt was nog steeds bang voor dronken mensen. Tweede sessie: “Toen mijn man vertrok de laatste keer was ik zelfs blij, ik kalmeerde en lichamelijk rustte ik uit. Het is voor niemand nodig om excuses te maken... Toen begon er iets te ontbreken. Ik wilde dat hij bij mij was.” (angst voor eenzaamheid, bepaald door een volledig gebrek aan identificatie met zichzelf... een verbod op emoties, een verbod op zichzelf - een slachtoffer...) Toen we haar manier van verontschuldigen voor onvolmaakte zonden bespraken, kwamen we erachter dat het vermogen om wanneer negatieve emoties (agressie, woede) worden geblokkeerd, ontstaat er onmiddellijk een gevoel jegens degene die het heeft uitgelokt, bedoeld om het negatieve (medelijden, schuldgevoel, angst) te 'blokkeren'. Als de emoties te sterk zijn, valt An flauw (6e leerjaar - tijdens een ouderlijk schandaal, later als volwassene). Toen we een analogie maakten met het gedrag van de moeder, ontstond er een inzicht: “Precies, precies! Als ik zenuwachtig begin te worden, denk ik altijd: nu ga je uit elkaar als een moeder, ga je dood, wat gebeurt er met je dochter?!” Tegen het einde van de sessie begon An te ‘raden’ waarom haar beide echtgenoten jaloers op haar waren. Ze eindigde met de woorden: “Bedankt, ik herinnerde het me, ik ben een mens!” Derde sessie: (Ziet er zelfverzekerd en levendig uit, geen spoor van de vroegere saaie overblijfselen.) Ze begon te werken met de vraag: “Ik moet beslissen. , tenslotte, om met haar man te leven of zonder hem...' (Het goede is dat ze, in tegenstelling tot het begin van het werk, deze vraag zelf gaat oplossen en geen antwoord aan een psycholoog vraagt). Ik benadruk dit: zij steunt graag het gesprek over verantwoordelijkheid in het algemeen en haar houding daar tegenover. We bespreken dat verantwoordelijkheid vrijheid is, en dat alleen vrije mensen echt kunnen liefhebben. Ondertussen doet zich een ander inzicht voor (van een potentiële cliënt!): “Als ik me altijd als slachtoffer gedroeg, werden mijn echtgenoten gedwongen zich dienovereenkomstig te gedragen... En wat voor soort echtgenoot, vraag ik me af, is hij eigenlijk? Hoe ben ik?!" Vierde sessie: We praten over het feit dat An, voordat hij beslissingen neemt, het pad moet doorlopen om zichzelf te leren kennen. Met haar verlangens, emoties die ze altijd verborgen hield, zelfs voor zichzelf. En alleen door jezelf te erkennen en de verantwoordelijkheid voor je leven te aanvaarden, kun je bepaalde beslissingen nemen. We besluiten dat ze voor de volgende sessie gaat werken aan een lijst met de titel ‘Waarom ik van mezelf hou.’ An raakte geïnspireerd door deze taak, hoewel ze twijfelde of ze die zou kunnen voltooien: ‘Ik denk niet dat ik er één kan bedenken. item op zo'n lijst...” Vijfde sessie: Een ongewoon persoon kwam naar de sessie, verdiept in zichzelf, in haar gedachten. Ik begon het werk met de woorden: "Ik heb de taak voltooid, maar ik wil de lijst niet lezen, ik denk niet dat het nodig is... ik heb alles begrepen..." (Hoera natuurlijk. Het is alleen de snelheid van wat er gebeurde, verwart me, maar dit gebeurt meestal bij veelbelovende cliënten) De behoefte om te praten over het einde van het consult, in verband met haar ontslag uit het sanatorium, verdween vanzelf. Het werk is, in de hoeveelheid tijd die we hadden, gedaan, en ik moet zeggen, met veel succes. An voelde het, vandaar de veranderingen in haar. Dat merkten onze omgeving ook: “Ze was prachtig bij ons, maar nu is ze echt opgebloeid!..” -.