Van de auteur: Hoe belangrijk is uiterlijke schoonheid voor een persoon? Maakt ze hem gelukkig? En moeten we er alleen op wedden? Gebaseerd op materiaal uit de blog van Svetlana Oskolkova, ‘Your Psychologist’. Hoe beginnen sprookjes gewoonlijk? ‘Ver weg, in het dertigste koninkrijk, leefden een koning en een koningin. En ze hadden een dochter, zo mooi dat het onmogelijk is om het in een sprookje te vertellen of met een pen te beschrijven.' Of zo: 'Aan de overkant van de zee, voorbij het eiland Buyan, in een verre staat woonden een koopman en hij had drie dochters, die allemaal lief van gezicht en onderdanig waren." Of zelfs zo: “In een dorp woonde een arme weduwe met een heel mooie dochter, ze leefden hard.” Maar ik durf je te verzekeren: wat het sprookje ook is, wat de plot en wat het einde ook is, de hoofdpersoon moet zeker een schoonheid zijn. Ze heeft een wit gezicht, een mager figuur, bodemloze ogen, roze wangen, een vlecht onder de taille. En pas later, naarmate de zaken vorderen, blijkt dat het meisje, naast uitstekende externe gegevens, ook niet dom en flexibel is en hardwerkend. Lelijke vrouwen, spitsmuizen en luiaards staan ​​meestal op de lijst van negatieve heldinnen. Vreemd genoeg geven de auteurs van de beroemdste niet-sprookjesachtige literaire werken er ook de voorkeur aan een dame in de rol van de hoofdpersoon te plaatsen, op zijn minst gewoon knap, hoogstens van onaardse schoonheid. Aan wie lezen ze meestal sprookjes voor? Natuurlijk, voor kinderen, en vanaf zeer jonge leeftijd, vanaf de kindertijd. Meisjes staan ​​klaar om urenlang te luisteren naar sprookjesverhalen over betoverde prinsessen en overzeese prinsen op witte paarden. En onze kinderen groeien op met een sterke innerlijke overtuiging dat het niet uitmaakt of je slim, goed opgeleid of in staat bent onafhankelijk te zijn. Moet mooi zijn. Anders niets goeds. Geen koninkrijk, geen prins of prinses in de buurt, geen glorie, geen vreugde. Schoonheid is, zoals we weten, een verschrikkelijke kracht bij het bereiken van sociaal en persoonlijk succes. Je zou kunnen denken dat het volkomen ongepast zou zijn als de knappe held de hoofden van de Slang Gorych zou afhakken, maar het zou op de een of andere manier prettiger zijn voor de lelijke prinses om weg te kwijnen in de kerker van Koshchei. De werkelijkheid is verre van het sprookje. Er zijn niet zoveel knappe mannen en schoonheden in het leven, vooral omdat de normen voor het beoordelen van iemands uiterlijk voortdurend veranderen. Maar de mythe over schoonheid als de grondoorzaak van alle goede dingen in het leven, geïnspireerd door sprookjes en fabels, blijft onveranderd. En mensen vechten om er perfect uit te zien. De hele mode- en fitnessindustrie, cosmetische chirurgie en cosmetologie, voeding en farmacologie leven en bloeien op deze mythe. Ze worden weerspiegeld in de televisie- en filmindustrie, de reclame- en de showbusiness, waardoor de drang van vrouwen en mannen om er op hun best uit te zien, tot waanzin wordt aangewakkerd. Ik kijk zelden tv, vooral nieuws en documentaires. Ik begrijp absoluut niets van tv-series of talkshows. En op een dag, terwijl ik de knoppen op de afstandsbediening verwisselde, kwam ik een horror-tv-film tegen. Hé, een feest voor pedofielen en perverselingen van alle pluimage, in de ochtend, kinder- en moederlucht, zonder leeftijdsbeperkingen voor kijkplezier en enige censuur aan te geven. Ik herinner me dat mijn ogen wijd opengingen van afgrijzen. En ik was er zeker van dat de promotie van kinderpornografie streng wordt vervolgd door de wet. Naïef. Het was een Amerikaanse realityshow ‘Toddlers & Tiaras’. In de Russische versie - "Crown Children". Het werd vertoond op de Muz-TV-zender. Ik heb een paar afleveringen kunnen doorstaan ​​om een ​​beter oordeel te kunnen vormen. De essentie van de film is om een ​​kijkje achter de schermen te geven van Amerikaanse schoonheidswedstrijden voor kleine meisjes. Met alle details van de voorbereiding van jonge schoonheden: voorselectie, prestatietraining, dieet, make-up, manicure, kapper, modeontwerper. In detail, uur na uur, dag na dag, competitie na competitie, van thuisbijeenkomsten tot de bekendmaking van de genomineerden. Letterlijk nauwelijks uit de luiers, in luiers paraderen de meisjes over de catwalk voor de jury in sexy outfits, met een kilo make-up op hun gezicht, een volumineus kapsel, soms zelfs met valse bustes en billen, na aandachtig tv te hebben gekeken laten zien, veranderde de ontvanger van mijn verontwaardiging. De realityshow was in feite slechts een spiegel van de schreeuwende schande die 'schoonheidswedstrijden voor kinderen' worden genoemd. Trouwens, met een nogal objectieve spiegel zeggen ze: “We hebben alles gefilmd zoals het is, en jij,Beste tv-kijkers, trek uw eigen conclusies.” En, afgaande op de recensies van het programma op internet, wordt de indruk nogal negatief geacht. Als sommige mensen een kind baren, aanbidden ze hem per definitie, dat kan niet anders. Alles wat een moeder of vader doet met betrekking tot hun nakomelingen is standaard goed. Maar is dit echt zo? Zelf weet ik, als psychotherapeut gespecialiseerd in systemische gezinspsychotherapie, zeker dat de beruchte liefde voor kinderen slechts een waanidee, een mythe, een fictie is. Vaker moeten we de aanwezigheid van een diepe, al lang bestaande ouderhaat toegeven, resulterend in verfijnd verhulde agressie. Het is heel moeilijk om hiermee te werken; niemand is in staat om op zijn minst de ambivalentie van hun houding ten opzichte van hun kind eerlijk toe te geven. Maar om de oorzaak van de problemen te doorgronden, moet men toegeven dat er een probleem is. De show 'Toddlers & Tiaras' demonstreert deze zeer verborgen haat op de best mogelijke manier. Uiterlijk lijken de ouders van deze meisjes alles goed te doen, in het belang van hun dochters. Ze worden meegenomen naar schoonheidswedstrijden in verschillende Amerikaanse steden, geïntroduceerd in de wereld van de showbusiness en voorbereid op een toekomstig veelbelovend en lucratief beroep. Tegelijkertijd communicatie, nieuwe indrukken, outfits, sieraden, bewonderende blikken, dansen, zang, toneellessen en nog veel meer. Maar dit is slechts een glanzende buitenverpakking om de gemene manipulatie van iemands kind te verhullen. Constant reizen, diëten, complexe activiteiten die niet erg interessant of helemaal nuttig zijn voor jonge dames. Vaak gaat dit ten koste van educatie en entertainment. Communicatie met collega's alleen in omstandigheden van hevige concurrentie, met uitsluiting van de vorming van vriendschappelijke betrekkingen. Instillatie van narcisme en extreem egocentrisme. De show laat meer dan eens zien hoe kleine meisjes boze schandalen maken met hun dressoirs, kappers en stylisten. Met luide vloeken, het beledigen van volwassenen, het gooien met voorwerpen. Meisjes worden gedwongen urenlang in make-upkamers te zitten terwijl complex haar en make-up voor hen wordt gedaan. Om externe effecten na te streven, ondergaan sommige ouders plastische chirurgie om de figuur van het meisje ongebruikelijke vrouwelijke vormen te geven. En dan brengen ze de hele dag door in de wedstrijdzaal, in een donzige, ongemakkelijke jurk, met valse manicure, make-up voor volwassenen en haar bevroren in gelakte chaos. Het gezicht mag in geen geval worden aangeraakt! Ze kijken naar de prestaties van hun concurrenten, volgen de beslissing van de jury en wachten op de uitslag, ze worden zenuwachtig. En soms gebeurt dit allemaal alleen maar om voor een paar dollar een plastic kroon te krijgen. Slechts één winnaar ontvangt een kaartje voor een competitie op een hoger niveau, samen met een geldprijs. Maar het meest trieste in dit videodagboek is om te zien hoe volwassenen een monster van onbekende leeftijd en uiterlijk creëren van een heel gewoon, mooi klein meisje. En dan trekken deze monsters gezichten op het podium, kwispelen op een vulgaire manier met de kontjes van hun kinderen, trekken belachelijke grimassen, grijnzen met een kunstmatige glimlach, blazen luchtkusjes en zwaaien koket met hun handen. Een hymne aan de onnatuurlijkheid, een ode aan de onwaarheid, een schijnlied. Ze proberen oprecht het publiek te plezieren, ze vertrouwen volwassenen in het algemeen en hun ouders in het bijzonder. Ze weten niet dat dit pure aanfluiting is. Ook zeggen ze dat ze in Europa en Amerika streng toezicht houden op de verspreiding van kinderpornografie en pedofilie. Waarom worden deze flagrante schoonheidswedstrijden dan genegeerd? God, ik begin te moraliseren. Deze jonge schoonheden zien er bijzonder vreemd uit vergeleken met hun moeders. Hun moeders zien er daarentegen vaak heel levensecht uit en zijn niet altijd presentabel voor een televisieprogramma. De meesten van hen hebben merkbaar overgewicht, zijn gebogen, dragen soms vrijwel geen make-up, soms dragen ze extravagante make-up, zijn vaak al lang niet meer naar de kapper geweest en zijn gekleed in zeer comfortabele, maar vormeloze kleding en eenvoudige schoenen. Mooie meisjes hebben niet altijd goed verzorgde moeders die huisvrouw zijn. Misschien willen ze een paar decennia geleden terugspoelen en meedoen aan de verkiezing van het mooiste meisje? Leer dansen?