Er zijn veel manieren om directe en open communicatie te vermijden, vooral als het gaat om de noodzaak om schuldgevoelens en fouten toe te geven. Een van deze manieren is whataboutisme. Het bestaat in essentie uit het terugsturen van een lastige vraag naar de gesprekspartner met de algemene boodschap: “En jij?” Aanvankelijk werd de term zelf gebruikt om een ​​van de strategieën van het politieke debat te beschrijven. De strategie streefde hetzelfde doel na: wegkomen van een onaangename kwestie door de aandacht te verleggen naar een ander gebied (en, nog wenselijker, naar de zwakke kanten van de tegenstander). In gewone relaties wordt deze methode ook actief gebruikt. Soms gaat het om het rechtstreeks overbrengen van een pijnlijk probleem aan een partner volgens het principe: “En jij doet dit ook! Jij hebt ergere problemen dan de mijne!” Zoals je je misschien kunt voorstellen, is het voor mensen die elkaar goed kennen niet moeilijk om juist deze problemen en kwetsbaarheden uit hun geheugen te halen. Een andere optie is om je te wenden tot de ervaringen van ‘andere mensen’. Er wordt dus iets uit de ervaring van anderen gebruikt om hun gedrag te rechtvaardigen (en vaak is de nauwkeurigheid van dergelijke informatie moeilijk te bevestigen of te weerleggen, omdat deze betrekking heeft op het privéleven van andere mensen). Dan is de boodschap: “Andere mensen gedragen zich ook zo! En nog erger! Iedereen doet het! Waarom vraag je het ze niet?” Vanuit het oogpunt van communicatie in relaties is de basis van deze communicatiemethode een poging om van het schuldgevoel af te komen, evenals van de noodzaak om verantwoordelijk te zijn voor je daden. Wat natuurlijk met elkaar samenhangt. Als gevolg hiervan ontstaan ​​er verschillende gevolgen tegelijk: - "routinisering" en "normalisatie" van een fout, wangedrag of gedrag dat de partner pijn heeft gedaan. Als iedereen, inclusief mijn partner, het doet, dan is het normaal. En aangezien dit normaal is, is het niet nodig om je te verontschuldigen of een foutieve beslissing te weigeren - devaluatie van de gevoelens van de partner en ontkenning van de 'legitimiteit' van zijn beweringen. Omdat jij dit ook doet, heb je niet het recht om ongelukkig of boos te zijn. Bovendien kan de partner heel goed worden beschuldigd van oneerlijkheid en het gebruik van 'dubbele standaarden' - het devalueren van de 'spelregels' als zodanig, dat wil zeggen overeenkomsten in relaties en de wens om empathisch tegenover elkaar te zijn. Als iedereen de regels overtreedt (“iedereen doet dit, iedereen schreeuwt tegen elkaar, iedereen is te laat, iedereen houdt zich niet aan zijn beloften”, enz.), dan verliest de regel zelf zijn betekenis, waardoor de eisen die aan hem worden gesteld, afnemen een partner die whataboutisme gebruikt. Dit is vaak het doel; nu kun je je gedragen zoals je wilt en hoef je er niet verantwoordelijk voor te worden gehouden. In dergelijke gevallen heeft de partner op wie een dergelijke strategie wordt toegepast de wens om zijn standpunt nog actiever te bepleiten in de hoop dat ‘door’. door het beter uit te leggen”, zal hij begrip en sympathie verwerven. In de praktijk leidt dit alleen maar tot het ontvangen van een nieuwe reeks vragen: “Hoe zit het met jou?” Een ander mogelijk antwoord is twijfel over de rechtvaardiging en betekenis van iemands gevoelens en het verzoek of de claim die oorspronkelijk naar de partner is gestuurd. Dit is het resultaat van het devalueren van ervaringen en de ‘spelregels’. In langdurige relaties kan dit leiden tot een algemene verlaging van de verwachtingen van een partner en van het niveau van wat acceptabel is in relatie tot zichzelf. In deze situatie zou het veel productiever zijn om geen energie te verspillen aan uitleg en bewijsmateriaal, maar om te evalueren hoe consistent en vaak de partner deze strategie gebruikt (aangezien bijna iedereen van ons er af en toe, in een of andere vorm, zijn toevlucht toe heeft genomen). heb je ook het gevoel dat je gevoelens en eisen ‘ongerechtvaardigd zijn’ en twijfel je over de ‘spelregels’ (inclusief het feit dat warme en respectvolle relaties überhaupt mogelijk zijn). Dit is een reden om na te denken over de kwaliteit van dergelijke relaties in het algemeen en de mogelijkheid om de afstand te vergroten. En het is net zo belangrijk om te onthouden dat alleen wijzelf verantwoordelijk zijn voor ons gedrag en de reacties die we kiezen. Bedankt voor uw aandacht! Abonneer je op mijn telegramkanaal https://t.me/psychology_of_alivenessMeld je aan voor een consult @pershikova_psychoanalyst