De betekenis van het woord ‘eigenwaarde’ houdt in dat je jezelf evalueert. En hoewel veel psychologen er de laatste tijd de voorkeur aan hebben gegeven om het concept van 'eigenwaarde' te verlaten en te vervangen door het woord 'eigenwaarde', stel ik voor dat je nog steeds goed naar het gevoel van eigenwaarde kijkt en begrijpt hoe het werd gevormd en doorgaat. Het concept van ‘eigenwaarde’ houdt dus in dat je jezelf evalueert. Het lijkt voor de hand liggend, maar in gesprekken met cliënten merk ik vaak dat mensen geen eigen oordeel over zichzelf hebben. Er is een reeks labels, ideeën en meningen die iemand over zichzelf heeft geleerd van anderen - voornamelijk van ouders, andere familieleden, leraren op school, collega's en bazen, 'beste vrienden' (tussen aanhalingstekens - omdat personages die je regelmatig vertellen Alleen sommige aanstootgevende dingen over jou, vergezeld van de zin "nou, wat is er aan de hand, ze zijn niet beledigd door de waarheid", kunnen naar mijn mening geen vrienden worden genoemd). Maar een persoon heeft geen eigen mening over zichzelf. Wanneer iets voortdurend tegen je wordt herhaald, kun je het onwillekeurig als een feit gaan beschouwen. En er is geen wens om het uit te dagen. Dit is hoe een vals, buitenaards idee van zichzelf wordt gevormd, dat een vruchtbare voedingsbodem wordt voor een laag zelfbeeld. Maar het gevoel van eigenwaarde zou compleet anders kunnen zijn als iemand leerde de meningen van anderen over zichzelf van zichzelf te scheiden. Waarom is dit belangrijk om te doen? Omdat de mening van anderen over jou opzettelijk negatief kan zijn en dan: een manier van manipulatie wordt: een man kan bijvoorbeeld tegen zijn vrouw zeggen dat ze niet goed genoeg is in de keuken of in bed, in de hoop haar hierin te ‘inspireren’ weg naar de prestaties die hij nodig heeft, en de baas kan tegen een jonge specialist zeggen dat hij “slordig” en “nutteloos” is, in de hoop hem te dwingen overuren te maken en niet om een ​​​​salarisverhoging te vragen als afschrikmiddel: voor Ouders kunnen het kind bijvoorbeeld voortdurend duidelijk maken dat hij op de een of andere manier anders is (niet bekwaam genoeg, niet aantrekkelijk genoeg, slim), zodat hij 'zich niet bemoeit waar hij niet zou moeten, rustig zit, mama en papa niet lastig valt' , steekt zijn hoofd niet uit, haalt zijn neus niet op, overtreft zijn ouders niet in iets”; een manier om op te stijgen ten koste van een ander: hallo, 'beste vrienden' die je vertellen dat je een grijze muis bent, dat je niet veel intelligentie hebt en dat je met zo'n gezicht en figuur over het algemeen thuis moet blijven zitten en telkens als iemand de lelijke ‘waarheid’ over jezelf hoort, verankert iemand haar stevig in zijn systeem van ideeën over zichzelf – en raakt hij eraan gewend te denken dat hij op de een of andere manier echt anders is. Na verloop van tijd wil hij 'zijn hoofd uitsteken' en zich steeds minder uiten, omdat deze wereld duidelijk niet is gemaakt voor mensen zoals hij. Hoe kom je uit deze valkuil? Denk eerst eens na: wat denk ik over mezelf? Hier is de mening van een moeder/vriend/leraar, maar waar is de mijne? En het allerbelangrijkste: wordt mijn mening over mezelf niet gedomineerd door uitsluitend negatieve opmerkingen? Je kunt geen voldoende gevoel van eigenwaarde opbouwen op basis van negativiteit. Dus als je een taak hebt om het te verbeteren, zoals ze nu zeggen, begin dan hiermee: door een positief beeld van jezelf te vormen. Werken met eigenwaarde zal sneller en succesvoller gaan in samenwerking met een psycholoog. Ik nodig je uit voor overleg! Meld u telefonisch aan in Viber, WhatsApp, Telegram 8-977-122-61-71.