Van de auteur: "Ik begrijp", zei Andrey (naam veranderd) rustig maar duidelijk, "al mijn problemen uit mijn kindertijd... ik herinner me dat ik een Een kind van twee of drie jaar dat in een box staat en zijn moeder en vader schreeuwend in dezelfde kamer. Ik ontmoette hem een ​​aantal jaren geleden toen zijn moeder mij benaderde met een verzoek om hulp voor haar zoon. Alles is echter in orde. We zullen het hebben over een persoon die tot voor kort drugs gebruikte. Ten tijde van onze ontmoeting was de ervaring zeer solide: 8 jaar. Onlangs zijn de 'beroemde' rookkruiden, met hun onvoorstelbare aantal aanpassingen en additieven, ongeveer elke twee weken vanuit China naar Kazachstan gebracht, ontworpen voor een enorm consumentennetwerk. . Slechts 37 items zijn opgenomen in het register van producten die verboden zijn voor import. Door de moleculaire structuur van het oorspronkelijke synthetische product te veranderen, verkrijgen we een volledig nieuw medicijn met onontdekte eigenschappen. Het gevolg is de levens van jonge mensen die één enkele dosis nodig hebben om verslaafd te raken. Dus wat is het volgende? Psychische stoornissen van verschillende gradaties, etiologieën, invaliditeit of overlijden. Is er een uitweg? Standaard is de uitvoer de plaats waar de invoer zich bevindt. Dus? Maar in het leven kan alles veel ingewikkelder blijken te zijn... Zo was het in onze geschiedenis. 'Ik begrijp het', zei Andrey (naam veranderd) rustig maar duidelijk, 'al mijn problemen uit mijn kindertijd... ik herinner het me een kind van twee of drie jaar oud zijn, dat in de box staat en moeder en vader schreeuwen in dezelfde kamer. Hun gezichten zijn verwrongen, ze zijn boos en schelden en beledigen elkaar uit... Plotseling valt een van hen stil, kijkt mijn kant op en realiseert zich dat voor hem zijn eigen kind staat, vreselijk bang, met grote ogen gevuld met tranen en stille verwijten...” “Wat gebeurde er daarna?”, vraag ik? Hij zwijgt, hij wil niet spreken na wat hij op het beeld zag. We hebben tijd om de gebeurtenissen te begrijpen die hem bijna veertig jaar geleden zijn overkomen. Andrey bevestigt nogmaals zijn vermoeden, gebaseerd op zijn eigen bewuste verzoek om therapie. ‘Kan ik een ander leven leiden als mijn ouders in vrede en harmonie leefden? - hij vroeg". Later waren er nieuwe inzichten en ontdekkingen over de houding ten opzichte van het leven, werk en een tweede huwelijk, dat helaas uiteenviel. Zijn vrouw, die zijn 'hobby's' had leren kennen, pakte haar spullen en ging naar haar moeder. Op die dag was de relatie extreem gespannen, de vader zag het kind alleen in het bijzijn van de grootouders, maar deze term verwijst meer dan welke andere dan ook naar de vorm van onze relatie, de zogenaamde therapie, aangezien andere getest zijn. contacttechnieken hadden niet veel effect. Voor Andrey ben ik een broer, Volokha, afhankelijk van de context van onze bijeenkomsten en de taken die we ter discussie stellen. Ik begrijp dat ik handel in de rol van een 'goede ouder', ter compensatie van het gebrek aan empathie en liefde die onze held niet van zijn eigen ouders ontving. De reeks daaropvolgende gebeurtenissen was, zelfs voor mij, 'een doorgewinterd persoon'. ' bracht me in een lichte schok. Wie heeft ooit met eigen ogen de ontwenningsverschijnselen van een drugsverslaafde gezien? Deze mogelijkheid deed zich aan mij voor, maar het was absoluut onbegrijpelijk wat ik in deze situatie moest doen. Er kwam een ​​telefoontje met een ander verzoek voor een gesprek, maar met de voorwaarde dat ik bij hem thuis zou komen. Hij verwees naar een slechte gezondheid en humeur. Bovendien deed zich de gelegenheid voor om persoonlijk te praten, omdat zijn moeder familieleden in een andere stad ging bezoeken. Ik ging met dit voorstel akkoord omdat ik angst in zijn stem voelde en mijn weigering de resultaten van onze gezamenlijke inspanningen zou kunnen tegenwerken. Mijn voorgevoelens bleken te kloppen. Toen ik bij zijn huis aankwam, zat ik daar meer dan twee dagen “vast”. Tegen de tijd dat ik aankwam, had Andrei de dosis ingenomen; blijkbaar kon hij de emotionele stress waarin hij zich bevond als gevolg van problemen op het werk niet beheersen. Zijn sprankelende ogen en ongecoördineerde acties onthulden in hem de toestand van een man die een medicijn had gebruikt. Maar in hoeverre deze dosis mijn “vertraging” veroorzaakte, had ik geen idee... ik ben al bovenzei dat eenvoudige veranderingen in het molecuul van het oorspronkelijke product leiden tot de creatie van een volledig nieuwe synthetische drug. Het gebied waarin mijn cliënt woont is een particuliere sector, met veel oude straten en steegjes, ‘beroemd’ vanwege de misdaadsituatie. Hier kunt u elk product kopen, afhankelijk van de wens en het verzoek van de koper. Blijkbaar heeft deze toegankelijkheidsfactor tot op zekere hoogte de keuze van Andrey beïnvloed. Alle innovaties waren, zoals hij later aan mij toegaf, tegen een redelijke prijs voor hem beschikbaar. Zijn werk en inkomen waren tijdelijk, maar brachten genoeg geld binnen om niet alleen in de behoefte aan voedsel te voorzien, maar ook in de behoefte aan ‘brillen’. Een alternatieve realiteit gecreëerd met de golf van een ‘toverstaf’ zou de wildste dromen van het ‘innerlijke kind’ kunnen verwezenlijken, dat ooit geen invloed kon uitoefenen op de situatie in de relatie tussen ouders. Nu bestond zo'n mogelijkheid niet alleen, maar werd ze ook toegankelijk en haalbaar. Door eenvoudige manipulaties met de bereiding van een 'cocktail' die hem naar het nirvana zou brengen, bereidde Andrei de volgende dosis voor, nam die en... deze keer verloor hij, nadat hij een nieuw mengsel had ingenomen, bijna zijn leven. Het is moeilijk om over te praten het is als je ziet dat de ontwenningsverschijnselen van een drugsverslaafde in het nieuws zijn, maar het is veel moeilijker om op dit moment naast iemand te staan ​​die in een staat van drugsintoxicatie verkeert. Nee, waarschijnlijk niet. Een dronken persoon gedraagt ​​zich 'voorspelbaar', dat wil zeggen dat we met enige zekerheid de acties van een dronken persoon kunnen voorspellen. Hier was het andersom. De ‘actie’ vond plaats in een kleine gang tussen de keuken en de woonkamer. Halfgebogen knieën, armen gespreid naar de zijkanten, proberen iets te omhelzen of vast te houden, glazen ogen die door de muur ‘kijken’… Maar zijn handelingen impliceerden ook bewegingen die in die werkelijkheid vrij voorspelbaar en standaard waren. Toen hij een doorgang naar een bepaalde ruimte ‘zag’, probeerde hij door de muur te ‘passeren’. Er waren verschillende pogingen, waardoor Andrei, zonder mij of mijn woorden te zien of te horen, herhaaldelijk met kracht tegen de muur sloeg. Hij had zoveel kracht dat ik de hulp van nog minstens twee mannen nodig had om hem tegen te houden. In welke staat kan een persoon na dergelijke pogingen verschijnen? Het spektakel is onvergetelijk, alsof het uit een sciencefiction-horrorfilm komt. Maar blijkbaar verandert een persoon, terwijl hij in zo'n trance verkeert, zijn interne realiteit zo sterk dat de schade aan het fysieke lichaam uiteindelijk minimaal is. Waar deze paradox mee te maken heeft, kun je alleen maar raden. De gebeurtenissen namen dus zo'n wending dat ik geen andere keus had dan te wachten en te proberen Andrei's bewustzijn te 'reiken'... Die nacht stond hij opnieuw op de rand. Hij had zo'n aanval, de aanval was zo sterk dat ik veel moeite moest doen om zijn been te strekken, dat, nadat hij uit bed was gevallen, om de hoek van de bank gedraaid belandde. Nadat hij was gevallen, bevond hij zich in een nauwe doorgang tussen de bank, de tafel en de kast, met zijn hoofd tegen de muur. Toen ik besefte dat mijn fysieke kracht niet genoeg was om hem daar vandaan te ‘verwijderen’, deed ik mijn best om mijn hoofd opzij te draaien. En net op tijd. Andrey begon te braken. Als ik op dat moment niet in de buurt was geweest, zou hij zijn gestikt in zijn eigen braaksel. Na een paar minuten viel hij volledig flauw. Het lukte me nauwelijks om hem op bed te slepen. De gedachte aan een ambulance moest worden verdreven, omdat in zo'n toestand de artsen de politie naar de persoon bellen. Dit zou niet alleen een einde maken aan de therapie, maar ook aan zijn vrijheid. Misschien niet alleen voor drugsgebruik, maar ook voor drugsbezit. Zoals ik al zei, duurde het epos tenslotte langer dan ik me had kunnen voorstellen. Ofwel was het effect van het ingenomen medicijn zo langdurig, of hij voegde stilletjes zijn 'sensaties' van mij toe. Omdat ik hem niet op de hielen kon volgen, terwijl ik tegelijkertijd met hem 'praatte' over vertrouwen, toonde ik hem door mijn acties mijn eigen empathie die soepel overging in de volgende, waarin ik al latent iets verwachtte. Er waren verschillende valpartijen uit bed, maar er waren niet zulke ernstige ontwenningsverschijnselen als de dag ervoor. Zijn toestand is dat niet