Van de auteur: In ons leven komen mislukkingen vaak voor wanneer onze trots een wond oploopt, die iedereen op zijn eigen manier geneest, herstellend van de ontvangen “klap” zonder hun eigen integriteit, emotioneel comfort, stabiliteit van gecreëerde relaties of leefruimte in gevaar brengend, maar voor individuen die de ervaring hebben van een eerdere narcistische verwonding uit hun kindertijd, is elke situatie van mislukking, conflict of kritiek een strijd, verlies van zichzelf, op de op de rand van het verliezen van mensenlevens. Het artikel gaat verder met het onderwerp narcistisch letsel waar ik eerder mee begon, kenmerken van individuen met narcistische eigenschappen en psychotherapeutische kenmerken van het werken met narcistische stoornissen. Psychologisch trauma is een ervaring die gepaard gaat met schade die aan een individu is toegebracht, meestal gepaard gaande met een gevoel van hulpeloosheid, verlies, onrecht over wat er is gebeurd, angst en een gevoel van hopeloosheid in de huidige omstandigheden. Narcistisch letsel is een probleem met het ego, een persoon met narcistisch letsel is een persoon met een honger naar bewondering en emotionele intimiteit. Narcistische verwonding is een psychologische verwonding waaraan een kind werd blootgesteld in een bepaald ontwikkelingsstadium, toen hij vooral Ideale ouders en hun bewondering dringend nodig had. In plaats van steun, sympathie en aanvaarding van hem zoals hij is, ontving hij minachtende verwijten voor zijn onvolmaaktheid, spot voor zijn eigen weerloosheid, zwakte, voor het tonen van emotionaliteit, huilen, woede, protest, hij werd wreed gestraft, beledigd, vernederd, zelfs fysiek; marteling. De ouders van een narcistisch gewond kind waren in de regel zelf individuen met narcistische trekken en speelden hun jeugdtrauma's op het kind uit, waarbij ze via hem hun superioriteit lieten gelden, waardoor het opvoedingsproces in marteling veranderde. Hun stijl van het opbouwen van relaties met een kind kan als volgt worden omschreven: “Ik ben sterker en machtiger dan jij, ik mag je vernederen, en jij mag mij hiervoor niet veroordelen, protesteren tegen mijn regels en eisen zal altijd slecht zijn omdat je niet bent zoals ik wil, als je bent zoals ik wil, zal ik van je houden." Als resultaat van zulke relaties vormt het kind een vals zelf om de ouder te plezieren, hij wordt afhankelijk van hij krijgt een krachtige versterking (goedkeuring, lof) van zijn eigenwaarde en nu, op volwassen leeftijd, voelt hij zich elke keer dat hij zich in een situatie van afwijzing of gebrek aan steun van belangrijke figuren uit zijn omgeving bevindt, op de rand van uitputting, een zenuwinzinking Er ontstaat irritatie over kleinigheden en de angst neemt toe. Een kind met een narcistische verwonding groeit uit tot een persoonlijkheid die te veel op zichzelf gefixeerd is, zijn prestaties, overwinningen en mislukkingen; hij wordt een narcistische persoonlijkheid, die op pijnlijke wijze zijn ‘gebreken’, ‘slechtheid’, zijn mislukking ervaart, waar hij met een of andere graad van bewustzijn naar streeft; hield ervan, geliefd te worden, erkend te worden, lof en aandacht te ontvangen van zijn Ouder, waar hij al zo lang op heeft gewacht van hem. Narcistisch letsel is het letsel van een ‘slecht’ kind dat nooit voldoet aan de eisen van de ‘ideale’ ouder. Het grootste probleem van een narcistisch gewonde persoon is een bijzondere kwetsbaarheid, kwetsbaarheid op die gebieden van het leven waarin sprake is van afwijzing (denkbeeldig of reëel), gebrek aan positieve beoordeling, gebrek aan verwachte interesse in de eigen persoonlijkheid van de kant van belangrijke mensen, in de persoonlijke en/of professionele omgeving. Zijn persoonlijke en professionele effectiviteit wordt afhankelijk van de beoordeling door anderen van de kwaliteit van zijn activiteiten, de adequaatheid van zijn eigen gedrag en de tevredenheid over zijn eigen prestaties bij welke onderneming dan ook, of het nu gaat om academische prestaties, succes in zijn persoonlijke leven of de mate van betrokkenheid bij het gezin en bij dagelijkse taken. Een persoon realiseert zich niet dat de ‘hoge’ eisen die anderen aan hem stellen het resultaat zijn van psychologische verdediging tegen zijn trauma, de zogenaamde projectieve identificatie, wanneer interne eisen om aan hem te voldoenaan een hoge standaard worden toegeschreven aan de vereisten van een extern object (manager, echtgenoot), dat wil zeggen: “het interne wordt ten onrechte toegeschreven aan het externe.” Het innerlijke kind blijft echter ‘slecht’, onvolmaakt en gedevalueerd. Daarom kan niet aan de vraag van de innerlijke Ideale ouder worden voldaan en ontstaat er een depressie, met episoden van alcoholisme, mogelijk extreem gedrag, zelfverminking en andere uitingen van zelfdestructie. Een cliënt met een narcistisch letsel omschrijft zijn probleem als toegenomen zelfkritiek, een laag zelfbeeld, onvermogen om van het leven te genieten, door relaties met een partner, verveling, talloze klachten over oneerlijke behandeling, onverdiende afwijzing door anderen, pijnlijke reacties op kritiek, episoden van emotionele ‘inzinkingen’, depressieve toestanden in situaties van sociale mislukking of mislukking in de carrière. Er is weinig of geen besef van gevoelens van schaamte, afgunst, hulpeloosheid, het verlangen om te concurreren, idealisering van belangrijke figuren, devaluatie van iemands verdiensten, overdreven aandacht voor tekortkomingen of hun volledige ontkenning. In de biografie van de cliënt kan men in de regel een conflict ontdekken, een afwijzende houding van één of beide ouderfiguren, het negeren van de emotionele behoefte van het kind aan steun, liefde, etikettering, voortdurende negatieve evaluatie, het belachelijk maken van zwakheden, vergelijking met bepaalde “normen” van correctheid, schoonheid, intelligentie, gebrek aan adequate reacties in situaties van succes/falen van een kind in spel, studie, communicatie met leeftijdsgenoten, enz. Normaal gesproken ontwikkelt een volwassene zich, terwijl hij opgroeit en ervaring opdoet met zijn eigen prestaties, normaal narcisme - het vermogen om zichzelf te evalueren, zichzelf te respecteren Terwijl hij geniet van zijn activiteiten, blijft een persoon met een narcistische wond gefixeerd in de ontwikkelingsfase van een kind, afhankelijk van de bewondering van de Ideale Ouder. In een situatie van mislukking, tegenslagen in het leven, 'mislukking', kan een gewoon persoon zichzelf onafhankelijk troosten, kalmeren en opvrolijken, omdat er in zijn mentale sfeer een geïntrojecteerd (in zichzelf geaccepteerd) normaal beeld bestaat van een geïdealiseerde ( goed genoeg) ouder. In de psychische wereld van het narcistische subject bestaat een getraumatiseerd beeld van de Ideale Ouder, een beeld waarin het kind teleurgesteld was. Dienovereenkomstig is hij niet in staat zichzelf te troosten of te prijzen, maar zichzelf uitschelden, de schuld geven, zichzelf straffen en grote prestaties van zichzelf eisen is dus de belangrijkste bron van ongemak in de innerlijke wereld van een persoon met een narcistische verwonding is het “onvermogen van de psyche om het gevoel van eigenwaarde te reguleren en op een normaal niveau te houden”*, met als gevolg dat ernstige angst en een ondraaglijk gevoel van schaamte worden gevormd, wat leidt tot conflicten en protestreacties van verschillende gradaties van ernst, van schizoïde terugtrekking en isolatie tot afwijkend, crimineel, afhankelijk gedrag. Compensatie voor dit ongemak zijn manifestaties als grootsheid, arrogantie, het verlangen naar almacht, superioriteit en zelfverbetering. Kenmerken van narcisme manifesteren zich het meest opvallend in het verlangen om alles het beste te hebben, ‘zo van de koningin te houden, zo een miljoen te verliezen’, ‘alles in één keer te krijgen’, om de eerste, de beste, de sterkste, de meest geliefde te worden. mooi... Het lijkt erop dat dit normale doelen zijn voor iemand die dorst naar succes, maar narcistische verwondingen verhinderen iemand een echt doel te bereiken, omdat idealen worden gedevalueerd en interne conflicten geen vrede en normale energie bieden voor de implementatie van ideale plannen. Een artistiek voorbeeld zou de ballerina uit de film “Black Swan” kunnen zijn, die zichzelf tot zelfvernietiging brengt in haar zoektocht naar perfectie. De fantasie van de eigen almacht en grootsheid ontvouwt zich in het psychotische beeld van het alter ego van het meisje – de Zwarte Zwaan, wiens beeld bezit van haar neemt met manische, destructieve kracht. Gevoelig en kwetsbaar, net als Odette de Zwanenkoningin, vecht Nina verwoed met zichzelf en probeert ze te voldoen aan de eisen van haar mentor, Tom:», 2003.