Er kan van alles gebeuren. Het komt bijvoorbeeld voor dat iemand ontevreden is over zijn leven. Hij voelt zich er niet prettig in. Het lijkt dringend, of omgekeerd, om rond te hangen op een aantal bijzonder belangrijke plaatsen. En hij vindt het niet leuk, hij draait rond, maar hij kan dit leven niet beter maken. En anderen sloegen zo neerbuigend op de schouder: "Nou, wat kun je doen, er is maar één leven... wacht even, wees sterk." En ze gaan weg... dit is de beste optie voor zijn anderen. En anderen grinniken naar hem, letten zelfs overdreven op en corrigeren hem door hun voorbeeld: "Nou, zie je niet hoe het zou moeten zijn? Kijk eens hoe het bij mij is!" Of wat er nog meer gebeurt, een derde van de anderen zal het helemaal opgeven, zeggen dat alles duidelijk voor hen is, enzovoort... en ze zullen anderen vertellen wat, hoe het met hem gaat en wat voor hen duidelijk is. Ongemakkelijk. Hij fronst. Boos. Hij wil naar niemand luisteren, maar hij heeft een uitweg nodig. Zo loop je niet rond in zo’n ongemakkelijk leven! Ren in ieder geval weg van iedereen! Maar hoe zit het zonder anderen? Het kan ze schelen... nou ja, dat wil zeggen, zijn ongemak baart hen zorgen, wat betekent dat ze niet onverschillig tegenover hem staan, toch? Maar op een dag hoorde hij ergens op de markt over een kleermaker die het leven op maat maakt. Ik raakte geïnspireerd en ontdekte het adres. Ik was bereid alles te geven om mijn leven aan te passen en het gemakkelijker te maken. Ik kwam thuis en vertelde het aan een van mijn anderen, dat wil zeggen: ik deelde. O, die ander probeerde hem ervan te weerhouden! Hij prees hem omdat hij al goed liep en het heel goed deed. Maar iets van binnen riep naar dat adres. Hij nam een ​​besluit en verzamelde al zijn ongemakkelijke plooien in het leven in een vuist. knotje en legde ze neer, legde ze allemaal recht voor de kleermaker, hier zeggen ze, past bij mij, maak het comfortabeler! En de kleermaker kijkt goed, onderzoekt, denkt na welke kant hij het beste kan benaderen en hoe hij het beste kan beginnen. En pas toen werd duidelijk dat de kleermaker zou helpen, en dat ze zouden samenwerken! De omstandigheden waren zodanig dat het onmogelijk was om zelfs maar het werk van de kleermaker te verlaten en naar huis te gaan! En de kleermaker vraagt ​​niets voor zijn werk, alleen maar geld. De omstandigheden leken vreemd, maar de beslissing was genomen. En de keuze was gemaakt. "Ik ga ermee akkoord om met je samen te werken", zei hij tegen de kleermaker. En het werk begon... Ze werkten dagen en nachten, ze scheurden, rijgden, naaiden, naaiden en stopten, ze maakten lapjes, vonden ze. iets dat daar niet was genaaid en het daar had genaaid en opnieuw de oude eruit had gescheurd, gelijmd en gestikt. Ik verdien geld. Vaak schreeuwend van de pijn. Vaak alles willen opgeven. Vaak zonder in het resultaat te geloven. Maar het resultaat liet zich langzamerhand zien... Op die zeldzame dagen dat ze pauzes namen om uit te rusten en te slapen, merkte hij dat sommige anderen niets meer zeiden. Maar misschien heeft hij ze niet meer gehoord. En de anderen keken niet meer naar hem. Hij had hun blik echter niet verwacht. En hij begon te begrijpen dat hij de juiste keuze had gemaakt, de juiste beslissing had genomen, nadat hij aan zo'n moeilijk werk was begonnen. En hij begon in te zien hoe beangstigend het voor anderen was om zich zelfs maar voor te stellen wat voor werk hen te wachten stond als ze besloten contact op te nemen met dat adres. En hij begon zich te herinneren dat ook hij ooit bang was geweest. Het is vreselijk lastig in het leven om niet te passen. (c)FB_LINK