Vanaf een bepaalde leeftijd begon ik in mijn beleving duidelijk onderscheid te maken tussen echte en kunstmatige vrouwelijke seksualiteit. En ik begon me af en toe te verbazen over hoe groot het verschil tussen hen kon zijn. Moderne vrouwen hebben tenslotte soms te veel kunstmatigheid. Sommige vrouwen hebben zoveel siliconen dat ik persoonlijk het gevoel heb dat het in wezen dezelfde sekspoppen zijn die gratis op Avito worden verkocht... Maar dit is natuurlijk extreem. En ik hou niet van zulke opties. En over de trend zelf. En voor de vrouwen zelf, die misschien niet begrijpen dat het kunstmatige het echte pas in de eerste fase kan vervangen, op het moment dat het de aandacht trekt. En dan... En denk niet alleen dat ik tegen make-up, mooie kleding, schoenen met hoge hakken en andere dingen ben. Het is allemaal heel leuk. Het raakt en behaagt. Maar juist de neiging om sexy over te komen en dat niet te zijn... Dit is geen echte seksualiteit, maar de imitatie ervan, de schijn ervan. En het verschil hoeft niet heel groot te zijn. Als het om bed gaat, om echte en niet om virtuele seks, dan zul je immers verantwoording moeten afleggen voor deze “bazaar”, voor deze externe “show-offs”. En veel vrouwen hebben helaas niets te antwoorden in het stadium van echte seks. Achter de mooie, heldere verpakking ziet een man niet het even heerlijke snoepje... Ik getuig dat veel vrouwelijke modellen verrassend koud en primitief zijn in bed... Teleurstelling is onvermijdelijk... En daarom zijn deze vrouwen dan verontwaardigd: voor het eerste bed was hij van mij gek, en toen koelde hij op de een of andere manier plotseling af? En hoe kon hij mij ruilen voor dit lelijke meisje, omdat ze niet zo mooi is als ik? Maar dit eenvoudige en niet slimme 'lelijke meisje' in bed zou een godin kunnen blijken te zijn. Het is tenslotte waar... En het allerbelangrijkste: het is echt, niet kunstmatig! Echte seksualiteit is duur. Ik denk dat veel vrouwen die goed zijn in het creëren van een imitatie van seksualiteit zich er geheel of gedeeltelijk van bewust zijn dat een man zeker teleurgesteld zal zijn na het aangaan van een seksuele relatie. En daarom praten ze zo veel over liefde aan het begin van een relatie. Het is belangrijk dat er eerst van hen wordt gehouden, en pas dan, nadat de man heeft laten zien en bewezen dat hij liefheeft, vindt de overgang naar seks plaats. Dit is zo'n sluwe vrouwenval. Een man bewijst tenslotte nog steeds aan een vrouw dat hij van haar houdt en kan het zelf oprecht geloven. Het fenomeen zelfhypnose ontstaat. En loyaliteit aan uw eigen verplichtingen. En het is moeilijk om iets op te geven dat zo moeilijk voor je was. Dan zal een man hoogstwaarschijnlijk gemakkelijker door het stadium van teleurstelling in de ware seksualiteit van een vrouw gaan. En hij zal niet weggaan nadat hij vaag voelt of duidelijk beseft dat zijn eigen ogen hem hebben bedrogen... Hij zal tenminste niet meteen weggaan... En dan, zie je, zal iets anders hem tegenhouden... Kunstmatige liefde ontstaat dus op basis van suggestie en zelfhypnose. Maar als externe en echte seksualiteit werkelijk samenvallen, als een man in bed ontvangt wat zijn ogen in de eerste fase zagen en verwachtten, dan zal hij zo'n vrouw nooit verlaten. En als echte seksualiteit nog cooler blijkt te zijn dan uiterlijke seksualiteit, dan nog cooler... Wat is het resultaat? Beste vrouwen, kunt u uw inspanningen rationeler verdelen en minstens evenveel tijd besteden aan uw ware seksualiteit als aan uw uiterlijke seksualiteit? Of zelfs meer. Seksuele teleurstelling is immers nooit een goed begin geweest voor een lange en voorspoedige relatie tussen een man en een vrouw.