De betekenis van communicatie is niet wat één van de deelnemers doet, maar wat iedereen doet. En de reactie die voor ons vanzelfsprekend en zelfs noodzakelijk lijkt, is nooit de enige mogelijke reactie. Een vrouw zal bijvoorbeeld tegen haar man zeggen: 'Je bent een dwaas!' Het lijkt alsof hij beledigd is. Maar nee, het wordt pas een belediging als hij antwoordt: 'Jij zelf...' Maar de dialoog kan zich in verschillende richtingen ontwikkelen. En waarom denk je dat? maar ik zal een prins worden. - Waarschijnlijk heb ik je ergens boos over gemaakt. - Het is goed dat je ontevreden bent over mijn intelligentie, en niet over mijn verdiensten Enzovoort. Dat wil zeggen dat we over het algemeen elke keer beslissen waar we het gesprek naartoe willen leiden, waar we het van zullen maken. Het is waar dat we dit beslissingsmoment niet altijd opmerken. En dat is hij ook.*** Het is duidelijk dat we door gevoelens gegrepen kunnen worden - en dan zullen we op basis daarvan handelen. Bovendien kunnen we van tevoren gevoelens hebben - en wat er dan wordt gezegd, doet er bijna niet toe: we zullen niet reageren op de huidige situatie, maar op alle voorgaande. En niet eens noodzakelijkerwijs degenen die bij deze gesprekspartner waren, bij deze partner. Er is een oude grap hierover: - Mijn vis... - Een vis betekent een snoek, een snoek betekent een tand, een tand betekent een hond. Moeder!! Hij noemde me een bitch!***Maar er is een ander soort communicatie - ideaal, wanneer we achter de opmerking aan ons gericht de behoeften van onze partner horen. Wat wil hij nu: troost, respect, erkenning van zijn recht op een eigen mening? En op basis van deze kennis reageren wij. Dit geldt ook in de tegenovergestelde richting: wanneer een partner in staat is om empathisch te raden wat onze behoeften zijn – zelfs als hij niet klaar is om ze te bevredigen, is het soms voldoende om simpelweg het bestaan ​​ervan te erkennen – is dergelijke communicatie een orde van grootte dieper. en menselijker.***Wat houdt dit tegen? Meestal is angst - zowel afwijzing als gebrek aan acceptatie, eenzaamheid en versmelting, verlies van zichzelf. Eigen onbevredigde, niet onderkende en onbewuste behoeften: naar veiligheid, naar liefde, naar erbij horen. Maar ook het gebrek aan gewoonte: er was geen plek om te zien hoe communicatie op een diep niveau plaatsvindt, er was geen plek om te leren. Wat kan dit helpen? Psychotherapie natuurlijk: op deze fundamenten (empathie, begrip van de behoeften, welwillendheid) wordt het contact van de psychotherapeut met de cliënt opgebouwd. Dit is de snelste, maar niet de enige mogelijke optie. Boeken en films kunnen helpen - films die niet worden bekeken voor amusement, maar ter wille van het uitbreiden van ervaringen, met als doel: zien hoe anderen het doen, om te leren. ***Er zijn trouwens twee prachtige boeken die in aanmerking komen voor kinderen, maar die ook iets over zichzelf kunnen onthullen aan volwassenen: Mary Poppins van Pamela Traevers en “The Neverending Book” van Mikael Ende. Het is waar dat in deze twee gevallen het boek beter is dan de verfilming. Wie kent goede films waarin de personages op deze manier communiceren – op het niveau van het begrijpen van elkaars behoeften? Vertel me alsjeblieft. Ik weet zeker dat ze bestaan, maar ik kan het me nu niet meer herinneren. Bedankt aan iedereen die antwoordt.