Ik wilde het bericht van vandaag al heel lang schrijven, sinds we teruggekeerd zijn naar Rusland. De hele tijd formuleerde ik in mijn hoofd wat en hoe ik precies zou schrijven, welke woorden ik moest gebruiken en waar ik me op moest concentreren. Dit onderwerp kwam dicht bij mij en tot op zekere hoogte pijnlijk, omdat ik dat deed toen ik met veel mensen over dit onderwerp communiceerde niet ik kom tot één mening. Alle antwoorden zijn verschillend. Toen mijn man en ik naar Thailand gingen, moesten we met het vliegtuig vliegen. Voor mij was het mijn eerste vlucht en erg spannend. Vóór de vlucht van Volgograd naar Moskou maakte ik me grote zorgen, het was iets nieuws en onbegrijpelijks. Maar de vlucht was vrij eenvoudig. Wat kan niet gezegd worden over vliegen naar Thailand. Op het vliegveld, toen het vliegtuig aan boord was en we het midden van de 'mouw' bereikten, begon ik in paniek te raken. Ik wilde niet in het vliegtuig stappen. Ik begon te huilen en mijn man wist niet hoe hij me moest kalmeren. Stewardessen en luchtvaartpersoneel kwamen en verzekerden me dat deze luchtvaartmaatschappij op de eerste plaats stond wat betreft veiligheid en dat de vlucht normaal zou zijn. Maar de hysterie ging niet weg en ik was klaar om de vlucht te staken. De man stelde mij gerust en zei dat het gewoon vliegangst was. En op een gegeven moment besloot ik dat ik deze angst moest overwinnen. En we gingen het vliegtuig in. Net voor de drempel, toen er nog één stap over was, remde ik. Ze duwden me en ik ging naar binnen. Over het algemeen verliep de vlucht goed. Ik keek naar de luchthaven van Dubai. Het was heerlijk. Alles is zo mooi, groot en schoon. Ik was erg onder de indruk. We kwamen onder zware regen aan in Thailand. Alles leek goed te gaan, en ik was dit verhaal al vergeten. Maar er gebeurde een ongeluk. We kwamen een Thaise man op een brommer tegen. En zelfs toen besefte ik dat ik destijds in Moskou geen angst had, maar gewoon een intuïtie dat het niet nodig was om te vliegen. Toen we na een behandeling in Thailand naar Rusland waren teruggekeerd, keken we op een avond naar de video die we tijdens onze reis hadden gefilmd. Hier rijden we op een brommer de winkel uit en ik zei de zin: "Ik ben erg bang dat er een ongeluk kan gebeuren." Soms keer ik terug naar deze momenten en denk ik dat het zo had kunnen zijn. Misschien bleken mijn angst en de gedachten die daarmee gepaard gingen materieel te zijn? Of was het een voorgevoel? Sterker nog, ik heb er lang over nagedacht of ik dit op sociale netwerken zou moeten delen en iets persoonlijks zou zeggen, maar ik dacht dat het voor iemand nuttig zou kunnen zijn.