Laten we eerst een experiment doen: sluit één oog en druk zachtjes met uw wijsvinger op de oogbol van het andere oog. Zelfs als je stil zit, zullen veel mensen het gevoel hebben dat de wereld trilt. Het is gemakkelijk om duizelig te worden. Dit eenvoudige experiment laat zien dat onze perceptie van de buitenwereld feitelijk wordt gecreëerd door het visieproces in onze hersenen en andere sensorische processen. Wat we ervaren is niet de wereld zelf, maar een constructie van ons brein: de wereld voor ons. Dit ontwerp is uiterst effectief: de wereld lijkt bijvoorbeeld stil, zelfs als we ons hoofd draaien, hoewel het beeld op het netvlies snel verandert. Het visuele beeld dat we waarnemen, is afgestemd op onze behoeften. Als we bijvoorbeeld naar een object kijken, nemen we waar dat het contouren heeft. De contouren zijn echter niet aanwezig in het licht dat op het netvlies valt, maar zijn een toevoeging die al vroeg in het visuele proces ontstaat. Het is een algemene overtuiging dat het visuele proces werkt als een camera. Het is echter gemakkelijk aan te tonen dat dit niet waar is. Als we bijvoorbeeld ergens naar kijken, hebben we het gevoel dat alles behoorlijk scherp is. Maar in werkelijkheid zijn slechts twee hoekgraden van het gezichtsveld acuut, ongeveer twee vingers op armlengte; aan de rand zien we dingen wazig, waar het voor ons moeilijker is om kleuren waar te nemen. Maar elke keer dat we ergens naar kijken, wordt het scherp, en dus hebben we de illusie dat het hele gezichtsveld scherp is. Een andere illusie is dat we geen gaten in ons gezichtsveld waarnemen. Maar er is een deel van het netvlies dat geen receptoren heeft; Een dode hoek betekent dat er een deel van het gezichtsveld is waarin we niets kunnen zien. Dit zou een mogelijke verklaring kunnen zijn waarom we soms dingen in de wereld om ons heen missen als we denken dat we gekeken hebben. Kijken en niet zien is vaak de oorzaak van verkeersongevallen. Als mijn perceptie van de wereld een illusie is, hoe ziet de wereld er dan werkelijk uit? Het lijkt helemaal nergens op. Er is niets dat kan worden gezien, gehoord, geroken of gevoeld, tenzij er hersenen zijn die de ervaring creëren. De natuur zelf is kleurloos, geluidloos en geurloos; het is eenvoudigweg de beweging van materie. Onze zintuigen geven er inhoud aan. De hersenen zijn geen passieve ontvanger van beelden en geluiden uit de wereld om ons heen. Hij zoekt actief naar patronen en interpreteert de wereld om hem heen. Onze perceptie van het lichaam is ook een constructie gebaseerd op feedback van de zintuigen. Het brein verbetert niet alleen, het bedenkt ook. Probeer uw middelvinger met uw wijsvinger te kruisen en voel dan het puntje van uw neus. Het voelt alsof je twee neuzen hebt. De verklaring is dat de buitenkant van de middelvinger meestal niet hetzelfde object raakt als de binnenkant van de wijsvinger, waardoor de hersenen de perceptie van twee objecten creëren. Laten we doorgaan met onze illusie-experimenten. Ga naast iemand anders staan, plaats je rechterwijsvinger op de neus van de ander en sluit je ogen. Vraag vervolgens de derde persoon om zijn wijsvinger langzaam op en neer over uw neus te bewegen terwijl hij zijn rechter wijsvinger vasthoudt en deze synchroon over de neus van de andere persoon beweegt. Na een tijdje zul je voelen dat je een hele lange neus hebt. Omdat de bewegingen gelijktijdig plaatsvinden, gaan je hersenen ervan uit dat wat je wijsvinger voelt zich op dezelfde plek bevindt als wat je neus voelt, waardoor de illusie ontstaat van een lange neus. Het gevolg is dat je niet direct het lichaam waarneemt, maar een virtueel lichaam gecreëerd door je hersenen, net zoals je een geconstrueerde wereld ziet in plaats van de echte. Een soortgelijk fenomeen kan optreden bij mensen met zogenaamde fantoomledematen. Een fantoomlidmaat betekent dat u na een amputatie een arm of been voelt die er niet meer is. Het fantoomlid zelf is het resultaat van het feit dat het lichaamsmodel een arm of been blijft simuleren als onderdeel van het lichaam, ondanks het gebrek aan echte feedback van?