Van de auteur: De casus wordt beschreven met toestemming van de cliënt “De kostbaarste en meest intense activiteit voor kinderen is spelen. Misschien kunnen we zeggen dat het spelende kind zich gedraagt ​​als een dichter en zijn eigen wereld schept in een nieuwe orde die hem bevalt” (Freud, 1908). Het spel is de belangrijkste brug tussen de innerlijke wereld van het kind en de psycholoog tijdens de sessie. Dit komt vooral door het feit dat de levenservaring van een kind veel breder is dan wat hij in woorden kan vertellen. Dit is het belangrijkste verschil tussen therapie voor volwassenen en kinderen. M. Klein, die een methode ontwikkelde om kinderen te analyseren op basis van observatie van spel, voerde aan dat spelen voor een kind een serieuze activiteit is, en geen banaal amusement of een oefening in het beheersen van de materiële omgeving. Ze beschouwde spel als een symbolische uiting van de conflicten en angsten van het kind en gebruikte het als een analytisch hulpmiddel. Door de symbolische taal van het spel kan het kind zonder beperkingen praten over de interne ervaringen die de oorzaak zijn van de kwalen en problemen waarmee het zich tot een specialist wendde. Ik let op welke objecten het kind kiest (mensen, dieren, voertuigen, planten), wat er tussen het speelgoed gebeurt (competitie-, oorlog-, avontuur- of spelobjecten maken helemaal geen contact met elkaar), met welke emoties de speelruimte gevuld is , hoe zijn gedrag in het proces wordt georganiseerd. Hierdoor kunt u begrijpen welke motieven het kind motiveren, wat hem zorgen baart, wat zijn belangrijkste moeilijkheden en problemen zijn. Klinisch voorbeeld. Gepubliceerd met toestemming van de klant. Sessie met een 4,5-jarige jongen en zijn moeder, de reden voor het bezoek was stotteren op de doos getekend, zodat alle kleuren en vormen precies bij elkaar pasten. Ik merkte op dat hij mij blijkbaar wilde laten zien dat hij alles goed deed, waarop M. knikte. Mijn moeder zei op haar beurt dat ze in het gezin zeer hoge eisen stelden aan M., en ook de angst deelden die haar eerder had gekweld dat M. niet voldoende ontwikkeld zou zijn. M. had dus geen andere keuze dan zijn ouders niet teleur te stellen en ernaar te streven alles perfect te doen, wat leidde tot zeer hoge spanning en constante angst om een ​​fout te maken. Het lichaam van de rups is dus voor M. een objectieve uitdrukking van dit patroon. Bij de volgende sessie bracht M. als symbolische betaling voor de les een tekening mee waarin hij leden van zijn familie afbeeldde in de vorm van robots. M. merkt op: “Paparobot zegt: sta stil! En we staan ​​allemaal." Het gezin houdt zich aan zeer specifieke, strikte regels ten opzichte van M., ze zijn bang om hem speling te geven, om de controle te verminderen, M. voelt op zijn beurt een gebrek aan flexibiliteit ten opzichte van zichzelf, rekening houdend met zijn individuele behoeften en capaciteiten heeft hij weinig ruimte voor improvisatie en zelfexpressie, waarbij hij slechts een duidelijk gevormd patroon volgt. M. vindt een rups uit de laatste les en doet er een spel mee, waarbij een enorme golf in de zandbak wordt afgebeeld, waardoor het lichaam van de rups in stukken uiteenvalt. “Waar is mijn lichaam?! Bij de volgende les besloot M. verder te spelen met de rups. Hij verpletterde met zijn voet het deel van het lichaam van de rups dat uit de zandbak was gevallen, waarover hij erg verdrietig was. Toen ik vroeg of het mogelijk was dit deel te herstellen, antwoordde hij dat niets zou werken, niets zou helpen; Op dit moment concentreerde hij al zijn aandacht op de schoen met plasticine. Ik zei: “een deel van deze rups voelt erg platgedrukt.” Hierop antwoordde M., kijkend naar de schoen, “zoals ik.” Ik vroeg waarom hij zich zo voelde. M. zei dat papa ongelukkig en vervloekt was omdat hij ‘iets verkeerds’ had gedaan. Iets ‘fout’ doen betekent ‘niet zo’ zijn. Uit het spel van M. blijkt hoezeer hij de angst ervaart om zich niet te conformeren aan de ideeën van zijn ouders; voor hem is dit vergelijkbaar met een volledig uitgespeeld thema; lichaam drukt uit hoeveel hij niet doet.