Van de auteur: Aan de andere kant van de keuze En eet de vis, en was de koekenpan niet “De smaak van kopergeld in de mond onder de tong... Charon doopt de riem in Lethe. Ik ken mezelf vandaag niet. En ik verwar de verzen in elk nummer. ' Charon. Het kan niet worden omzeild op de weg van de wereld van de levenden naar de wereld aan de andere kant van de werkelijkheid. Hij zou een beloning moeten krijgen voor de overtocht. Degene die de grens oversteekt, moet een vergoeding betalen. Ik dacht erover na hoe vaak ik deze Bewakers van de Drempel heb ontmoet in mythen en sprookjes. Driekoppige Cerberus, die gevoed moet worden, en het gelijknamige Miracle Yudo aan de Smorodina-rivier, de Slavische analoog van de Styx. En de heksenhutten aan de rand, aan de rand van het bos, aan de grens, en de trollen op de bruggen die de twee oevers van de rivier verbinden, en de Minotaurus, de sfinx, en... ik ken veel verhalen over het moment van de overgang naar een nieuwe staat, een nieuwe realiteit, een nieuw leven. Of de dood. De bewaker vraagt ​​niet om mijn betaling. Het lijkt hem niet uit te maken of ik wel of niet ga. Ik was daar niet uitgenodigd. Als u echter “naar de andere kant” wilt, moet u een vergoeding betalen. Misschien zijn dit mijn kettingen. De ketenen van mijn slavernij bevinden zich op “deze kust”, maar hoe dierbaar zijn ze mij! Ik kreeg een hechte band met ze, ze groeiden erin. En wat is het jammer om weg te geven wat ‘inheems’ is, ook al belast het het leven. En de Guardian vraagt ​​je niet om ze aan hem te geven... met koude onverschilligheid, het kan me niet schelen of je gaat. Het is voor hem minder gedoe om uw kettingen mee te nemen en ze vervolgens 'naar het magazijn af te schrijven'. Bij deze drempel begrijp ik de noodzaak niet om mijn kettingen op te geven; het lijkt mij dat ik ze graag zal dragen “mijn kruis” verder, naar die gelukkige kust. En dan zullen ze op de een of andere manier... oplossen... als ze niet langer nodig zijn. Ik ben niet bereid afstand te doen van deze kleine waarde, en ik sta gewoon stil op de oude kust, over het hoofd van de Guardian naar mij kijkend. Een mooie toekomst. Ik kan het werk met een stabiel salaris niet verlaten. Ik kan het niet weggeven. Zowel planning als stabiliteit. Ja, daar, voorbij de kruising, is mijn droom, er zijn zaken, interesse, maar... maar er is geen vertrouwen in de toekomst. Kom op, ik zal werken waar ik nu ben, en als het me lukt om mijn eigen bedrijf te starten, zal ik mijn hatelijke baan opzeggen. Maar daarna. Na. Eh? ‘Beste bewaker. Ik verzeker u hierbij van mijn respect... en zou u... nou ja, bij wijze van uitzondering...' Maar de Guardian lijkt niet tot mijn realiteit te behoren. Hij bevindt zich tussen werelden. En hij hoort het niet. Als een computerprogramma, harteloos... Kan ik daar oude relaties naartoe brengen? Hey Voogd?? Ik kan het nu niet, ik kan mijn man niet verlaten!! Ik woon bij hem! Hier, waar moet ik heen?? Voor een huurappartement? Beste bewaker... Mensen gaan immers niet op blote voeten een nieuw paar schoenen kopen?? Ik zal Jouw brug oversteken, naar waar het geluk uit de hemel valt, ik zal onmiddellijk, onmiddellijk mijn idioot verlaten zodra er een nieuwe bruidegom op mijn hoofd valt! Om precies te zijn, hij zal aan mijn voeten vallen en trouw mijn hiel likken. Dan geef ik het terug... huidige. Er zijn veel zaken! Neem maar, God, het is niet goed voor mij... Ik wil rijkdom. Wat kan ik je geven, Guardian, als ik een bedelaar ben? Guardian, ben je gek geworden? Nu, ik ga de brug over, ik zal daar rijk worden, en... dan... dan. Je toekomstige rijke echtgenoot je vrijheid geven? Laten we het nu niet doen, het is een ongelijke uitwisseling, toch? Mijn jeugd in ruil voor goud is niet eerlijk. Ik wil niet in een gouden kooi zitten, en de samenleving is er tegen, ze zullen mij veroordelen. Is dit wat je wilt, Guardian? Laat me gaan, je begrijpt dat ik in plaats van vrijheid nu mijn lichaam zal aanbieden, en... waar duw je me heen? Aan het panel? “Laat je hoop op gratis geschenken achter, laat je onwetendheid, laat luiheid en gebrek aan beroep hier achter. Je hebt iets om achter te laten!” zei de Guardian als hij zich verveelde en wilde praten. Maar hij bevindt zich tussen werelden en komt soms met advies in onze dromen. Luisteren naar de wijsheid van een twee miljoen jaar oude man in je droom is bijna alsof je met de Guardian praat ken mezelf vandaag En ik verwar de coupletten in elk nummer. Aan de andere kant van de keuze moet je jezelf echt opnieuw leren kennen. Omdat een behoorlijk deel van mij voor de Guardian zal blijven. Het deel dat werd opgeofferd, zal blijven. Door mijn eigen vrije wil. Jouw Irina Panina! Samen zullen we vinden!