Van de auteur: Dit artikel gaat over het toepassen van enkele methoden van oplossingsgerichte therapie op korte termijn bij het werken met codependente mensen. UITZONDERINGEN Een van de bekende methoden om met problemen te werken is de methode uitzonderingen te vinden. Als een persoon klaagt over zijn probleemgedrag, is het de taak om perioden te vinden waarin dit afwezig is. En als er geen sprake is van probleemgedrag, dan is er op dat moment iets anders aan de hand. Afhankelijk van wat iemand als een probleem beschouwt, kan dit andere gedrag worden bestempeld als normaal, zelfverzekerd, effectief, productief, gezond, enz. In dit artikel zal ik kijken naar een aantal uitzonderingen die voorkomen in gezinnen van afhankelijke en codependente mensen. Laten we dus beginnen met de basis. Bij de receptie komen codependente familieleden, vaak een getrouwd stel, die graag hun gedrag ten opzichte van hun afhankelijke ‘kind’ willen veranderen. Het ‘kind’ kan twintig, dertig jaar of ouder zijn. En als u informatie over het gezin verzamelt, stelt u de vraag: "Hoeveel jaar heeft hij gebruikt?" Als reactie hoor je significante cijfers: 5 jaar, 10 jaar. En hier ligt de eerste uitzondering. Als een verslaafde dertigjarige tien jaar ervaring heeft met gebruiken, dan heeft diezelfde persoon ook twintig jaar ervaring met nuchter leven. En dit is ook zijn ervaring, die hem bijblijft, wat er ook gebeurt. Het gaat erom dat hij ook in nuchterheid weet te leven. Hij weet en herinnert zich hoe het is. Het is belangrijk dat ouders hun focus op dit feit verleggen. Verder kunnen ouders uitvoerig verschillende uitingen van hulpeloosheid of onverantwoordelijkheid van hun zoon of dochter beschrijven. Ze zeggen bijvoorbeeld dat hij niet in zijn eentje aan een baan kan komen. Of kan langer dan een maand niet op één plek werken. En de laatste jaren is dat inderdaad het geval. Maar naarmate het gesprek vordert, blijkt plotseling dat de zoon tijdens zijn schooljaren goed heeft gestudeerd en tegelijkertijd jarenlang één sport heeft beoefend, medailles heeft ontvangen, dat wil zeggen dat hij heel lang in staat was één ding te doen . Bovendien is het effectief. In een gesprek met een ander gezin komt plotseling informatie naar voren dat de dochter tijdens haar studie een aantal jaren parttime op één plek heeft gewerkt. En dit is ook een feit. Dit is de ervaring die daarbij hoort. Ouders, die bang zijn dat er na de revalidatie weer een inzinking zal optreden, vergeten periodes van gezondheid, succes, onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid van hun kinderen. Als u zich deze perioden niet herinnert, zal het moeilijk zijn om u niet te bemoeien met het leven van uw zoon of dochter. Vaak weten ouders niet hoe ze moeten stoppen met het geven van geld aan hun 'kind', stoppen met het steunen van hem, het betalen van zijn schulden en leningen. Als we het leven van een gezin in detail onderzoeken, blijkt soms dat er een periode was waarin de zoon of dochter helemaal geen geld van hun ouders aannam, omdat ze genoeg verdienden. Gedurende deze periode zijn ze er op de een of andere manier in geslaagd! En gedurende deze periode vonden ouders een andere bestemming voor hun geld! Het is interessant dat in sommige gezinnen met twee of drie kinderen soms slechts één afhankelijk wordt. En dit kan worden begrepen. Eén, die een ‘gijzelaar’ was geworden van zijn bejaarde ouders, verzekerde daardoor de vrijheid van de rest van zijn broers en zussen. Maar wat hier voor de therapie belangrijk is: de ouders die voor ons zitten, die “niet weten” hoe ze hun overbescherming van een verslaafde moeten afremmen, hebben daadwerkelijk ervaring met het opvoeden van kinderen zonder onnodige inmenging in hun leven. Er is de ervaring van het vertrouwen van kinderen, er is de ervaring van gematigde controle, er is de ervaring van loslaten. De therapeutische taak wordt dan om de ouders bewust te maken van deze ervaring. En vervolgens hebben ze het overgedragen naar een relatie met een ander ‘kind’. Nog een paradoxaal moment. Codependente ouders, soms een van hen, weten vaak heel goed wat het betekent om op zichzelf te vertrouwen. Vaak is een codependente ouder sociaal behoorlijk succesvol, professioneel gevestigd en financieel veilig – zelfs genoeg om zijn volwassen afhankelijke ‘kind’ vele jaren te onderhouden. Een codependente ouder vertrouwt op zijn of haar vermogen om met de uitdagingen van het leven om te gaan en toont vaak een grotere veerkracht. Maar... tegelijkertijd gelooft hij niet dat zijn “kind”.