Verdedigingsmechanismen voor aanpassing of weerstand tegen succes?

In zijn werk stuit een psycholoog vaak op een aantal weerstanden van cliënten. En deze weerstanden waren ooit nodig voor mensen ter bescherming, om zich aan te passen aan hun omgeving. Zonder hen kon hij toen niet overleven. Maar het komt voor dat hij deze ‘krukken’, die zo noodzakelijk voor hem waren, onnodig verder met zich meesleept, hoewel hij ‘dankzij hen’ al langzamer gaat lopen. Vaak al onbewust, zonder te beseffen wat hem tegenhoudt. Een van de weerstanden wordt ‘fusie’ genoemd. Vanaf de vroege kinderjaren past een kind zich aan aan de wereld waarin hij is gekomen. In de dierenwereld is een pasgeboren mensenbaby het meest weerloos en niet aangepast aan een zelfstandig leven; nog eens negen maanden ‘draagt’ de moeder de baby in haar armen. Hij kan niet overleven zonder zijn moeder, en hij blijft met haar versmolten. Fusie is de eerste verdediging in het leven van een kind, en het is in het eerste levensjaar dat een betrouwbare gehechtheid aan de ouders wordt gevormd, wat van vitaal belang is en is. verder een garantie voor de perceptie van de wereld als veilig. In een gezonde versie van de ontwikkeling is een ouder, vaak een moeder, in het eerste levensjaar bij de baby en voedt, speelt, verzorgt, praat met hem en behandelt hem vriendelijk. En dan wordt het geleidelijk ‘losgelaten’, waardoor je je kostbare ervaring kunt opdoen. Tegelijkertijd is ze dichtbij en staat ze klaar om te helpen als dat nodig is. De adolescentie is een kritieke leeftijd, waarin het evenwicht tussen gehechtheid en toestemming om ervaring op te doen op de proef wordt gesteld, waarin ouders moeten toestaan ​​dat het kind volwassen wordt en het contact met hem niet mogen verliezen. En hier kan de gewoonte om in een ‘fusie’ te zijn een weerstand worden die de moeder niet toestaat los te laten, en het kind niet het recht geeft op haar ervaring. En dan ervaart een persoon op volwassen leeftijd moeilijkheden in het leven, omdat hij zichzelf niet voelt, niet weet wat hij wil. Het komt voor dat een kind al lang geleden is opgegroeid, maar niet van zijn ouders is gescheiden, bij hen woont, geen eigen gezin sticht, geen beroep kan kiezen en ervoor kiest om in een fusie te verkeren. Dit heeft tenslotte zijn eigen secundaire voordelen. Zonder op te groeien hoef je geen verantwoordelijkheid te nemen en onafhankelijk te zijn. Het is tenslotte eng als zo'n ervaring niet bestaat, maar zijn moeder is in de buurt en zij beslist alles voor hem, dit is gebruikelijk. Een fusie kan zich manifesteren in het feit dat iemand niet weet wat hij zelf wil. Als zijn ouders als kind alles voor hem beslissen en hem niets laten kiezen, heeft hij deze ervaring niet. Het blijkt zoals in die joodse grap. De moeder roept het kind naar huis en hij vraagt: "Mam, heb ik het koud of wil ik eten?" Dit is een type 1-fusie. Het is moeilijk voor iemand om op latere leeftijd beslissingen en keuzes te maken. Als de cliënt naar een psycholoog komt voor een consult, vindt hij het moeilijk om een ​​verzoek om werk te formuleren; hij weet niet wat hij wil. Wanneer een volwassene de neiging heeft om te fuseren met een partner of een ander belangrijk persoon, begint hij een leven te leiden dat is niet de zijne, hij ‘voelt de gevoelens’ van zijn partner, accepteert ze als de hare, kan zich zichzelf niet voorstellen zonder hem, en ‘verliest’ zichzelf, opgaand in haar geliefde. Dit is een type 2-fusie. In een gezonde toestand is dit de relatie tussen moeder en baby, waarbij het van cruciaal belang is om op dezelfde golflengte te zitten, in fusie. En ook een uiting van liefde, wanneer het belangrijk is om met een ander samen te smelten, om zo dichtbij mogelijk te komen. Maar later, in een gezonde relatie, kunnen verliefde mensen perioden van versmelting en scheiding reguleren in twee afzonderlijke individuen die van elkaar houden, terwijl ze de individualiteit, het verschil van de ander en zijn persoonlijke ruimte accepteren en respecteren. Een cliënt die in een type 2-fusie zit, begrijpt niet ‘waar de partner eindigt en hijzelf begint’. Dit kan zowel een ‘verstikkende’ optie voor een partner zijn als een reden voor manipulatie. Bij een afspraak met een psycholoog begrijpt zo’n cliënt niet wat hij zelf voelt. In beide gevallen zullen cliënt en psycholoog moeten werken met weerstand tegen ‘versmelten’. Het is noodzakelijk om je van de ander af te scheiden, het verschil met hem te begrijpen, terug te keren naar jezelf, te begrijpen wat je zelf voelt, wat je zelf wilt. Tegelijkertijd moet je terugkeren naar de kindertijd, kijken, met de hulp van een psycholoog beseffen wat daar is.