In een ver land, tussen blauwe meren en weelderige velden, was een klein grasveld waarop een grote verscheidenheid aan weidebloemen groeide. Ze verrukten het oog en raakten de ziel met hun unieke schoonheid en verrassend delicate aroma. Tussen de kruiden vielen verschillende bloemen op (ze werden Beautiful genoemd), die door lang pompen en filteren een bijzondere expressieve schoonheid en een delicaat aroma wisten te bereiken. van de sappen. Hun werk was succesvol, iedereen zag het en bewonderde het. Nu probeerde elke bloem ze te imiteren, werkend met haar interne sappen. De weide werd mooier, hij strekte zich uit als een bloeiend tapijt en kroonde aan de ene kant de gouden oren van het veld en aan de andere kant het azuurblauwe water van het meer. De lucht scheen in de ochtenddauw op de delicate bloemblaadjes van de zich openende knoppen. De zon verlichtte ons sierlijk en maakte ons 's ochtends wakker en wiegde ons in slaap bij zonsondergang. Omdat hij een frequente gast was, voerde de wind geurige aroma's door het hele gebied. De weide was vol van de streling van vogels en dieren. Vogels, vlinders en bijen creëerden een zoet klinkende melodie in deze verbazingwekkende betoverende stilte, die deed denken aan de schoonheid van het Paradijs. Alles zou goed komen, maar voor de Mooie Bloemen begon het Paradijs niet op het Paradijs te lijken. Ze begonnen gebreken in andere bloemen te vinden. Ja, en er waren speciale tekortkomingen: wie weelderiger bloeide - naar de achtertuin ervan, zodat het geen doorn in het oog zou zijn en anderen niet zou onderdrukken; wie begon een delicater aroma uit te stralen - bedek het met een dop zodat het geen allergieën veroorzaakt... Wat is er met de Beautiful gebeurd? Ze stopten met het zien van uiterlijke schoonheid en erover te praten, en ze begonnen zelf uit te drogen en weg te kwijnen. Maar nu begonnen ze veel te praten over innerlijke schoonheid, die alleen zij kenden, en anderen over deze schoonheid te leren. Wat is er gebeurd? Afgunst drong door in hun sappen, waardoor de uiterlijke schoonheid opdroogde, de innerlijke werd vergiftigd en de innerlijke geur verdween. Maar de Beautiful Ones merkten dit zelf niet op, maar de ophef van kleuren en de smaak van het aroma bij anderen begonnen hen te irriteren. De enige troost voor hen was dat ze hun gif in andere bloemen moesten injecteren. Hoe meer ze injecteerden, hoe zwarter ze zelf werden... Maar hoe zit het met de andere bloemen? Ja, ze vervaagden een beetje, ze misten de vogels en bijen, waarvan er minder waren. De vertrouwde wind troostte hen echter zo goed als het kon en zorgde ervoor dat ze zich niet verveelden. Hij zong liedjes, streelde ontroerend de bloemblaadjes en keek in de ogen. De regen spoelde met warme, transparante druppels, waardoor de kracht van het aroma terugkeerde. De ochtenddauw bleef kleurrijke kralen geven, en de zon werd nooit moe van het geven van stralen en het strelen met zijn warmte. De schoonheden konden niet langer stoppen. Ze hielden vol dat er overal leugens rondwaren, dat het einde snel voorbij zou zijn en dat iedereen zou sterven als ze er niet meer in zouden geloven; dat het nieuws tot hen doordringt: de Tuinman zal spoedig komen, maar dat zal na de grote ineenstorting zijn. En ze begonnen hun bruggenhoofd te versterken, door een voetstuk voor zichzelf te bestraten en te betonneren. Hoe zit het met andere bloemen? Ja, ze geloofden ook in de Tuinman, maar ze bleven rustig bloeien en elke nieuwe dag met vreugde begroeten, en vreugde en schoonheid schenken voor elk moment dat ze leefden, voor elke ademhaling, voor elke blik, voor elke genade, genegenheid en gratie. Op een dag bedekte een enorme wolk de hele hemel, flitste er bliksem en spleet de lucht in twee delen, en een snelle wervelwind van wind en onweersbuien rukte alle kleuren en kruiden van de weide uit de grond en verzamelde zich in één armvol. ... De zon scheen weer, een regenboog flitste aan de hemel, en met het rinkelende gezang van vogels en de Tuinman verscheen met het fladderen van vlinders. Hij keek de wei rond, ging naast een armvol bloemen zitten en begon de bloemen zorgvuldig te sorteren, eerst rechts en dan links. Hij had een speciaal beoordelingscriterium waar veel bloemen zich niet eens van bewust waren, en dat was LIEFDE.*P.