Deze tekst is al heel lang in voorbereiding. Het onderwerp is niet gemakkelijk voor mij, omdat ik met ervaring in persoonlijke therapie en ervaring als psycholoog begon te begrijpen dat het algoritme: "doe het één keer, doe twee, doe drie" niet werkt op het gebied van psychologische veranderingen. Elke stap roept immers veel verschillende ervaringen op, weerstanden, nieuwe momenten worden onthuld en je moet het pad veranderen, of lang op één plek blijven staan, of zelfs teruggaan, zijwaarts, naar beneden... Maar toch, daar is iets dat veranderingen bevordert en iets dat ze vertraagt. En nog belangrijker is dat het helpt om veranderingen niet te devalueren, om ze te zien, om ze te herkennen. En dit is natuurlijk jezelf vastleggen en observeren en feedback verzamelen uit de omgeving. Als je zeker wilt weten dat er veranderingen hebben plaatsgevonden, leg dan het uitgangspunt vast: hoe ben ik nu, wat denk ik over mezelf, welke gevoelens voel ik nu, welke relaties ga ik aan, waar maak ik me zorgen over, wat voor mensen om mij heen, hoeveel verdien ik, enz. ik p. En u kunt uw dierbaren ook periodiek vragen welke veranderingen zij opmerken. Meestal, als iemand naar een psycholoog gaat, wat beginnen dierbaren dan te zeggen?... Dat klopt: “Je hebt een slechte relatie gehad. Terwijl we in een relatie een soort reactie van anderen op ons tegenkomen en wij zelf op de een of andere manier reageren, leren we iets over onszelf. En of we het leuk vinden of niet. En we kunnen dit veranderen. Om onze reacties te veranderen, is het belangrijk om ons er eerst van bewust te worden en vervolgens een bewuste keuze te maken over hoe we moeten reageren. Een moeder schreeuwt bijvoorbeeld meestal tegen haar kind als hij een slecht cijfer van school mee naar huis neemt. Laten we zeggen dat de moeder zich op de een of andere manier realiseert dat ze schreeuwt vanwege haar eigen schaamte, en dan heeft ze een keuze: de volgende keer dat ook zij zich moet schamen of langzamer moet gaan luisteren en naar het kind moet luisteren, zoek uit wat er met hem gebeurt, waarom het slechte teken is gebeurd, hoe hij dit ervaart, hoe hij kan helpen... En dan zullen zowel moeder als kind, en hun relatie, beginnen te veranderen. Het is aan de ene kant belangrijk om moeite te doen, op te merken, jezelf te stoppen. maak een keuze om anders te handelen. Maar het is ook belangrijk om voorzichtig met jezelf om te gaan en niet rot te worden als het niet lukt. Neem de verantwoordelijkheid voor de keuze die je maakt: ja, ik kies ervoor om vandaag tegen mijn kind te schreeuwen, daar heb ik de middelen niet voor anders reageren. Houd de focus op wat er tussen mij en anderen gebeurt. Corrigeer veranderingen. En dat kan van alles zijn: vroeger schreeuwde ik tien keer per week tegen mijn kind, en nu negen keer. Of. Vroeger schreeuwde ik tien keer per week tegen mijn kind, maar nu is het elf keer. Of. Vroeger schreeuwde ik tegen mijn kind, en nu tegen mijn man (leraar, bijlesdocent, moeder, psycholoog...). Of. Vroeger schreeuwde ik tegen het kind uit schaamte, maar nu uit woede. Of. Vroeger schreeuwde ik tegen het kind, maar nu zijn we het eens over de gevolgen van het halen van een slecht cijfer en ben ik kalm. Werken met een psycholoog zal je helpen af ​​te dalen naar een dieper niveau van zelfbewustzijn. En toch kan een mens ervoor kiezen om niet te veranderen. En doe dit bewust. Daarom is het enige algoritme dat ik kan aanbevelen: zoek de contacten van een psycholoog, solliciteer, ga regelmatig naar therapie.