Van de auteur: Ik breng mijn gedachten onder uw aandacht over de vragen die aan mij en mijn collega's Dace Purene, redacteur van het tijdschrift “Existentia” zijn gesteld. Het volledige materiaal van deze discussie is te lezen in het tijdschrift "Existentia" voor 2011. Daar kunt u de antwoorden op deze vragen vinden van Rimantas Kociunas, Victor Kagan, Olga Vasilyeva en andere collega's. Wat vindt u van het beeld van een psychotherapeut? Wat is uw mening, wat is uw mening over dit onderwerp? 1. Welk beeld van een psychotherapeut bestaat er volgens u nu in de samenleving en welk beeld wordt er door de samenleving verwacht? Naar mijn mening zijn de meeste mensen nog steeds in de war over wie een psycholoog is en een psychotherapeut zijn. Voor velen is het niet duidelijk wat deze specialisten doen. Misschien komt het juist door een gebrek aan bewustzijn dat de mensen die potentieel zijn, en niet onze daadwerkelijke cliënten, psychotherapeuten vaak ondubbelzinnig waarnemen. en ronduit. En dit komt door een gebrek aan begrip van wat iemand voor zichzelf kan doen naast een psychotherapeut, wat is het nut van psychotherapie. Ik praat liever niet over mijn beroep in een alledaagse context: in de trein. in de rij, op een feestje of op vakantie, om anderen niet te belasten, en mezelf niet te belasten. Sommigen zijn bang en op hun hoede voor ons. Het lijkt hen dat we een soort kennis hebben, het vermogen om door ons heen te kijken en te onthullen wat onze gesprekspartner of kennis voor ons wil verbergen. Anderen begiftigen ons met buitengewone engelachtige eigenschappen, waarbij ze speciaal 'onmenselijk' gedrag en een speciale levensstijl verwachten - psychotherapeuten hebben vanuit hun standpunt geen problemen, geen conflicten en hun leven is buitengewoon gelukkig. Steeds minder vaak, maar niettemin, bestaat er een houding ten opzichte van ons als praters en slappelingen, die ‘de hersenen van onze cliënten voor de gek houden’. Angsten, ontoereikende verwachtingen en een gebrek aan motivatie voor psychotherapie maken ons dus zo onrealistisch en vreemd in de ogen van mensen. Nu is er een andere verwachting van psychotherapeuten: het verlangen naar een deskundig advies over een bepaald onderwerp. Er zijn veel beelden van onze collega’s op televisie, radio en gedrukte media. Dit fenomeen getuigt van positieve belangstelling voor ons vak. Maar het is niet zo eenvoudig om onze professionele essentie in eenvoudige taal aan de samenleving over te brengen. Bovendien schuilt er een gevaar in de 'show'-stijl om deel uit te maken van deze show en de positie van psychotherapeut te verlaten. 2. Denkt u dat uw beeld van een psychotherapeut een existentieel gegeven is en in hoeverre en op welke manieren is dit uw persoonlijke keuze? Ik stem mij af op elke werksituatie en bereid mij daarop voor. Natuurlijk verandert dit op de een of andere manier mijn gebruikelijke uiterlijk. Het is waar dat ik het gevoel heb dat werken voor mij meer een gewone dan een ongebruikelijke toestand is, aangezien het in een of andere vorm het grootste deel van mijn leven in beslag neemt. Ik voel niet zoveel verschil tussen mezelf als ik bij een cliënt ben en bijvoorbeeld hoe ik ben in een gezin. Verschillende contexten, maar met hun verschillen is er een gevoel van jezelf, een zekere integriteit. Natuurlijk kies ik mezelf voortdurend op basis van mijn waarden. Ik streef ernaar om duidelijker en begrijpelijker te zijn voor mezelf en voor anderen. Maar de manier waarop anderen mij waarnemen en accepteren, kan naar mijn mening niet door mij worden gereguleerd. In ieder geval respecteer ik hun “ja” of “nee” in relatie tot mij - met dankbaarheid en vreugde ga ik een samenwerking of partnerschap aan, zowel in therapie als in andere professionele contexten; Ik haast me nooit naar gesloten deuren, vertrouwend op hun gesloten toestand. 3. Hoe creëer je je eigen imago (ook op internet, print, radio, televisie, etc.) en wat voor soort aanbiedingen? Wat ik doe is die aanbiedingen zo min mogelijk weigeren als ze bij mij binnenkomen. Ik vraag er zelf niet om. Het is voor mij niet gemakkelijk om in het openbaar te spreken; een artikel of interview vergt altijd inspanning en tijd. Maar ik doorsta deze moeilijkheden omdat... Ik geloof dat het belangrijk is om in deze contexten manifest te zijn. Ik doe dit zodat “mijn” klant, of potentiële partner, dat kanom de een of andere reden zag en herkende hij mij. Ik beschouw het als mijn zorg om zichtbaar te zijn. Ik kan mezelf niet te veel prijzen, maar ik probeer consistent te zijn in deze taak. 4. Als u denkt dat een psychotherapeut een merk voor zichzelf creëert, bent u daar dan tevreden mee en waarom? Ik geloof dat een therapeut door zijn werk zijn eigen merk creëert. En hoewel het woord 'merk' een vreemd woord is, is het behoorlijk sterk en veelbetekenend: merk - Kociunas, merk - Alekseichik. De manier waarop de therapeut door anderen wordt waargenomen, kan naar mijn mening niet door hem worden gepland. Dit is de waarheid die klanten en collega's zien. Voor mij zijn de vragen ‘ben je tevreden met je merk?’ en ‘ben je tevreden met jezelf als specialist?’ zijn gelijkwaardig. Als antwoord op de vraag die ik opnieuw heb geformuleerd, kan ik zeggen dat ik met veel dingen in mezelf blij ben, maar het valse verlangen om 'op mijn lauweren te rusten' verschijnt niet. Er is veel om naar te streven, dat wil zeggen dat je moet werken en ontwikkelingsperspectieven moet zien. 5. Denk je dat jouw beeld van een psychotherapeut je relaties met cliënten beïnvloedt, en in welke mate? Hoe zit het met uw leeftijd, geslacht, etniciteit en/of taal of andere details? Een cliënt die alleen maar een therapeut kiest, heeft uiteraard zijn eigen houding, criteria of voorkeuren. Daarom kan leeftijd, geslacht, nationaliteit of iets anders van belang zijn bij het kiezen. Als er eenmaal een therapeut is gekozen, hebben veranderingen in zijn imago naar mijn mening geen bijzondere gevolgen voor de cliënt. Natuurlijk zien en merken klanten de veranderingen: een nieuw kapsel, veranderingen in kledingstijl, een nieuwe auto. Zij kunnen hun visie delen. En de dialoog hierover is belangrijk voor de ontwikkeling van de therapeutische relatie. Op een dag, terwijl ik naar mijn werk ging, besloot ik terloops afval op te rapen dat iemand in mijn tuin had gegooid en gewond was geraakt: ik werd met een takje in mijn oog gestoken. Op het werk zag ik mezelf in een vreselijke toestand met een licht bloedende en groeiende blauwe plek onder mijn oog. Die dag had ik drie consulten en een groepsles van vier uur met jonge collega’s. Geen van de klanten vroeg eerst wat er met mij aan de hand was. En toen vroeg ik hen waarom ze mij deze vraag niet stelden. Eén cliënt merkte het niet en verklaarde dit aan haar emotionele toestand en haar slechte gezichtsvermogen. De tweede cliënt, die arts van beroep was, zei dat het haar professionele 'credo' was om niet de eerste te zijn die mensen vragen stelde over de kenmerken van hun uiterlijk. En dus gaf ze mij het recht om wel of niet over haar blauwe plek te praten. De derde cliënt vroeg, alsof hij groen licht had gekregen, onmiddellijk hoe ik me voelde, wat er was gebeurd, merkte tevreden op dat ik de bijeenkomst niet had geannuleerd en gaf wat advies. Dat wil zeggen, elk van hen gedroeg zich in zijn eigen geest, maar mijn gezicht leed onder de blauwe plek, maar niet mijn beeld. Dankzij dit verhaal leerde ik iets meer over de klanten, onze relatie verliep door de ervaring van het praten over moeilijke dingen, en werd deels hechter. Al met deze ervaring, aan het begin van het groepswerk, besteedde ik een paar minuten aan dit verhaal en hinderde mijn blauwe plek niet langer mijn werk, noch, naar mijn mening, tien van mijn collega's. Maar ik ben natuurlijk blij dat er op deze dag geen primaire klanten of het begin van groepswerk waren - het zou moeilijker zijn geweest, en het is onbekend hoe ons contact zou zijn geëindigd zonder het krediet van vertrouwen dat in de relatie bestond . 6. Hoe beïnvloeden verschillende publieke rollen (leraar, arts, deelnemer/presentator van een tv-programma, expert op een internetportaal, auteur van boeken of artikelen, of anderen) de perceptie van jou door anderen (in het bijzonder klanten)? Alle genoemde rollen, als de psychotherapeut ze accepteert, geven de breedte van de specialist aan, dat hij iets te delen heeft. Ik herhaal ook dat je naar mijn mening op zijn minst een beetje voorzichtig moet zijn om zichtbaar te zijn voor een breder publiek. Ik zou graag willen opmerken dat mijn ervaring met het schrijven van artikelen, lesgeven, deelnemen aan radio-uitzendingen en zelfs het organiseren van sommige projecten mij veel heeft opgeleverd voor persoonlijke en professionele groei. Volgens mijn klanten vinden ze het leuk om mij op de radio te horen en een artikel te lezen. Na de lezingen mag iemand uit het publiek naar voren komen envraag om visitekaartjes. En dan meldt dat er zo'n specialistisch verschil bestaat, versterkt door de mening van luisteraars, versterkt door hun aanbeveling. Maar mijn rol in een andere rol kan op de een of andere manier de hoofdpraktijk verstoren. Zo zei een cliënt, die mij aanvankelijk als organisator had ontmoet, dat het niet bij hem opgekomen kon zijn dat een therapeut betrokken zou kunnen zijn bij de organisatie. Hij ontdekte mij als therapeut en raakte geïnteresseerd toen hij de houding van zijn collega’s tegenover mij opmerkte. Gedeeltelijk paradoxaal genoeg, onder de indruk van het verschil tussen zijn eerste waarneming en de meningen van anderen, ‘deed hij navraag, las mijn artikel, en kwam pas daarna in therapie.7. Hoe denkt u dat uw kring van cliënten en uw relaties met hen tijdens de therapie worden beïnvloed door publieke uitingen van uw welzijn – bijvoorbeeld het kantoor (locatie en interieur), het uiterlijk van de therapeut, de auto, de mensen die u ontmoet en de plaatsen waar je kunt komen. Kan ik je per ongeluk ontmoeten? Toen ik een receptie hield, inderdaad, in een bescheidener kantoor en niet op een erg handige plek, berispte een van mijn cliënten mij hiervoor en uitte zijn ontevredenheid. Maar naar mijn mening was het niet schadelijk voor hem om zich in een omgeving te bevinden die “niet op zijn niveau” was. De klant heeft altijd de keuze naar welk kantoor hij of zij gaat. Natuurlijk probeert elke specialist zijn kantoor aangenaam en productief te maken. Ik ben geen voorstander van een verleidelijke, slaafse positie en ik denk dat je je kantoor niet boven je stand of binnen je mogelijkheden moet uitrusten, maar op een bijzonder luxueuze manier, in de hoop meer welvarende klanten aan te trekken. In mijn privéleven houd ik mij niet bezig met PR-bedrijven. Maar overal wordt informatie uitgelezen, en cliënten zijn uiteraard geïnteresseerd in therapeuten. Ik geloof dat mijn klanten over het algemeen tevreden zijn over mijn uiterlijk, mijn levensstijl, omdat... ze komen naar mij toe. 8. Heeft u tijdens uw praktijk uw imago en/of de klantenkring die voor u heeft gekozen, kunnen veranderen? Waarom denk je dat dit gebeurde? Voor mij, zowel in het leven als in mijn beroep, is trouw zijn aan jezelf belangrijk. Maar terwijl ik oefen, verander ik ongetwijfeld. Dit wordt in de eerste plaats opgemerkt door mijn collega's. Ik ben blij als zij hun observaties en indrukken hierover met mij delen. Ik zou zeggen dat interne, essentiële veranderingen uiteraard het imago veranderen. Naar mijn mening word ik nu gezien als een rustiger, grondiger en betrouwbaardere specialist dan voorheen. Wat mijn cliënten betreft, kan ik zeggen dat er onder hen nu meer gemotiveerd zijn om samen te werken dan voorheen. Ik verklaar dit door jarenlang werk en ervaring: nu zijn mijn klanten vooral degenen die afkomstig zijn van klanten uit het verleden; Nu kan ik het me veroorloven geen enkele baan aan te nemen, iemand te weigeren. 9. Denkt u dat er sprake is van een imago dat onverenigbaar is met het beroep van psychotherapeut of van een ‘onethisch’ imago? Zo ja, wat is volgens u onaanvaardbaar voor een psychotherapeut? Ons beroep is helpen, niet managen of manipuleren. Persoonlijk is het onaanvaardbaar dat ik actiever ben op het werk dan de cliënt. Wanneer mijn collega grote activiteit vertoont, bijvoorbeeld door een cliënt naar zich toe te trekken, zijn aankomst voor therapie in zijn kantoor regelt, behandel ik dit met neerbuigendheid (ik realiseer me een deel van mijn arrogantie in deze situatie) en natuurlijk hoop ik dat mijn collega na verloop van tijd collega krijgt hetzelfde zal passeren. Als een collega zich bezighoudt met de mogelijkheden van existentiële therapie, zal hij snel voelen wat de prijs is voor zijn buitensporige activiteit en efficiëntie. Als een therapeut de ethiek schendt, is het de moeite waard om hierover in de professionele gemeenschap te praten, zonder zich achter een beeld te verschuilen. 10. Hoe zou u in het kort formuleren welke boodschap u met uw imago over uzelf en uw beroep aan de maatschappij wilt overbrengen? Ik zou het zo zeggen: “In de tijd en ruimte van de therapie heb je de kans om je leven beter te begrijpen en te verbeteren. Ik ben klaar voor onze ontmoeting.” Vijftien jaar geleden, toen ik mijn psychologisch centrum “Bayno” opende, vertelde ik iedereen: “Bayno (βαίνω) - vertaald uit het oud-Grieks betekent.