Seneca betoogde, in navolging van Cleanthes, dat degenen die willen worden geleid door het lot, en degenen die niet willen worden meegesleurd. Velen van ons zullen zich onmiddellijk een steentje in ons gezicht voorstellen, omdat we het erover eens zijn dat we tot de laatste categorie behoren. Carl Jung zag dat mensen de manifestatie van het lot zien terwijl ze de mechanismen ervan niet begrijpen. We moeten kiezen in welk kamp we ons bevinden: onder degenen die lopen of onder degenen die worden meegesleurd door de gebeurtenissen, waarbij hun gezicht en knieën bebloed worden; degenen die zichzelf de schuld geven van mislukkingen, of degenen die het lot de schuld geven van alle problemen. Het kiezen van de partij die de verantwoordelijkheid voor je lot op zich neemt, impliceert actie. Het is inherent aan de formulering van de oude Grieken. In dit geval impliceert het werkwoord ‘willen’ ‘handelen’. Als je het niet probeert, zul je het niet weten. Iemand wordt ongemakkelijk of zelfs bang door deze woorden wanneer hij ze bij zichzelf uitprobeert. Welnu, je kunt een reus verslaan door hem in een muis te veranderen, zoals een kat in een sprookje zei, die graag laarzen droeg. Schrijf niet onmiddellijk een ontslagbrief voor uw baan. Probeer via verschillende routes naar huis terug te keren. Wen aan dat werkwoord ‘proberen’. Speel met kleine veranderingen. Dit is een redelijk betrouwbare methode. Het wordt gebruikt in de wetenschap. Eerst wordt een experiment uitgevoerd in laboratoriumomstandigheden, waarna een opstelling voor serieuze tests wordt gecreëerd. We zullen moeten handelen. Dit is de enige manier om te weten wat we willen. Ideale toonhoogte voor dirigenten, muzikanten en stemmers van muziekinstrumenten. Sommige monteurs bepalen de toestand ervan aan de hand van het geluid van een draaiende motor. Deze mensen weten hoe ze moeten luisteren. Iemand die besluit het lot te beheersen, moet ook leren luisteren: naar zichzelf, naar de mensen om hem heen. Hij zal de tuner van zijn eigen lot moeten worden, hij zal de moed moeten opbrengen om te luisteren naar de wereld waarmee hij moet communiceren. Sommige mensen herinneren zich zichzelf vanaf de leeftijd van vijf, voor anderen beginnen herinneringen vanaf drie jaar. Soms wordt de eerste herinnering geassocieerd met een gebeurtenis die belangrijk leek voor het kind. Op deze leeftijd scheidt een persoon zich van zijn moeder en bestaan ​​​​er al schetsen van zijn lot. Het is de moeder die ze maakt. De baby identificeert zich eerst met haar. Hij heeft zijn gezicht nog niet gezien, maar hij kent haar gezicht, voelt haar emoties. Dit is precies wat hij na haar ervaart. Op dit moment vindt de eerste aanpassing van het lot plaats. Ze is letterlijk in de handen van zijn moeder. Voor hem betekent ze op dit moment verzadiging, warmte, veiligheid. Als het kind dit allemaal op tijd ontvangt, ontstaat er een stabiele verbinding tussen zijn verlangens en de vervulling ervan. Als het eten te laat is of als het kind ongemak ervaart, leert hij het algoritme om zich aan de wil van iemand anders te onderwerpen. Het risico bestaat dat hij in de toekomst zal gehoorzamen aan de omstandigheden. Binnen het kader van predestinatie is het best handig: familietradities, gedragspatronen, smaak. Een persoon handelt volgens het protocol dat voor hem is opgesteld. Hij heeft instructies over wat hij in ieder geval moet doen. Hij houdt misschien niet van de opgelegde manier van leven, maar de persoon begrijpt niet dat hij niet de auteur is van deze gedragsstructuur. Hij kiest kleding en voedsel die zijn ouders en vrouw goedkeuren. Hij weet wat ze leuk zullen vinden. Maar hij weet niet wat hij persoonlijk leuk zal vinden. Het is al samengevoegd met de matrix. En accepteert de verlangens van anderen als de zijne. Dit gebeurt totdat een persoon beseft dat hij zijn leven kan veranderen. Er rijst een eenvoudige en tegelijkertijd complexe vraag: hoe moet je dit begrijpen? In woorden, in theorie zijn we allemaal sterk. Gemeenschappelijke waarheden liggen aan de oppervlakte, maar worden niet altijd de onze. Het blijkt dat ze, net als goederen, op de toonbank liggen, we zien ze, maar we kunnen er niet bij. Verantwoordelijkheid voor je daden? Wij zijn verantwoordelijk voor hen. Het kan gebeuren dat dit niet onze daden zijn. Dit is wat onze dierbaren, collega’s en kennissen doen. Hoe kunnen we begrijpen dat dit niet onze daden zijn? Een van de kenmerken is gebrek aan interesse, verveling. De tweede is een gevoel van interne spanning. Laten we proberen een beroemd sprookje opnieuw te interpreteren. Van kinds af aan koos de moeder voor haar dochter panamahoeden in pastelkleuren. Ze bracht haar het idee bij dat felle kleuren provocerend en gevaarlijk waren. Een meisje met een felle hoed zal opvallenvan ver. Maar mijn dochter vond de roodkapje leuk. En op een dag kocht ze het. Er begonnen geweldige verhalen met het meisje te gebeuren. Ze ontmoette de wolf en de houthakkers. ‘Als je geen felgekleurde hoed had gedragen, zouden er geen problemen in je leven zijn geweest’, vertelde haar moeder haar. 'Er zou helemaal niets in mijn leven zijn gebeurd', antwoordde het meisje. Omdat we het over wolven hebben, is het gepast om te onthouden dat ze soms vlaggen overwinnen. Maar dit voorbeeld is goed voor extreme gevallen. De impuls om te beseffen dat u uw leven niet leeft, kan een sterke schok zijn. Als gevolg hiervan verdwijnt een van de schakels die de gebruikelijke manier van leven tegenhielden. Een dergelijke schok kan ontslag van het werk zijn. Een persoon wordt gedwongen om te handelen. Mogelijk moet hij niet-triviale stappen ondernemen. Afwijking van het gebruikelijke schema vergroot het scala aan mogelijkheden. Hoe slagen moderne componisten erin originele composities te creëren? Er hebben tenslotte zoveel genieën vóór hen gewerkt. Hoe schilderen kunstenaars afbeeldingen met nieuwe onderwerpen? Hoe vinden schrijvers nieuwe vormen van romans? Hoe slagen zij erin zich los te maken van de invloed van hun grote voorgangers? Het gezag van ouders en omgeving domineert ieder mens. Veel mensen slagen erin om hiermee om te gaan. Hoe begrijp je wat je wilt? Om je eigen gedachten te kunnen horen, heb je stilte nodig. Is het je ooit opgevallen hoe je, als je op vakantie naar de kust komt, in eerste instantie nog steeds in het ritme van de stad leeft? Zorgen verdwijnen pas na een paar dagen. Misschien moet je een pauze nemen, weg van de autoriteit. Je hoeft niet naar een onbewoond eiland te gaan. In werkelijkheid bestaat een dergelijke mogelijkheid mogelijk niet. Dat betekent dat we het moeten doen met de middelen die voorhanden zijn. Meestal gaat het daarbij om de beoordeling van reële mogelijkheden. Op dertigjarige leeftijd is het onwaarschijnlijk dat je succes zult kunnen behalen in ballet. Stel je voor dat je met het licht van één spotlight verlicht wat je wilt krijgen. Dit kunt u aangeven met symbolen. Een andere mentale spotlight schijnt op wat je kunt doen. Als de schijnwerpers op één plek samenkomen, is dit het punt van samenvallen van uw verlangens en echte mogelijkheden. Risico wordt niet altijd geassocieerd met champagne. Wanneer de vooruitzichten voor verandering worden geschetst, worden mogelijke fouten niet genoemd. Wat als u een risico nam en niet won, maar verloor? Het was een saaie baan met een constant salaris. Er werden geen vooruitzichten beloofd, maar er werden ook geen schokken voorzien. Deze positie wordt de ‘comfortzone’ genoemd. Velen durven het niet te verlaten. Bij het uitvoeren van acties zul je afstand moeten doen van illusies. We zijn ervan overtuigd dat er altijd vraag naar ons zal zijn op de arbeidsmarkt, dat we op elk moment uit een moeilijke situatie kunnen komen, een eigen bedrijf kunnen openen en een nieuwe specialiteit onder de knie kunnen krijgen. Het ligt in de menselijke natuur om onszelf te kalmeren. We zullen moeten accepteren dat veel van dergelijke verklaringen op bluf zullen uitlopen. Onze kennis is deels verouderd. Het kan zijn dat we niet in staat zijn zaken te doen. Niemand wil professioneel failliet gaan, en ook letterlijk niet. Het is lastig om te beslissen wat jouw werkelijke waarde op de arbeidsmarkt is. Veel dromen kunnen worden gedevalueerd. Iemand die zich in een comfortzone bevindt, hoopt nog steeds dat hij ooit zijn leven ten goede zal veranderen. Hij kan zelfs deadlines stellen voor wanneer hij dingen gaat doen. De tijd verstrijkt, deadlines worden uitgesteld. Het lijkt erop dat hij een reserveleven heeft. Iemand die deze positie bekleedt, moet zich realiseren dat verandering altijd een zeker risico met zich meebrengt. En het is zijn taak om dit risico tot een minimum te beperken. Hij kan elke zet doornemen en back-upopties bieden. Veel mensen weten hoe handig het is als anderen problemen voor u oplossen. Sommige mensen hebben geen onafhankelijkheid nodig. Je kunt erop vertrouwen dat je ouders, je partner of de staat voor jezelf zorgen. De eigen aansprakelijkheid wordt tot een minimum beperkt. Nadat u de positieve aspecten van een dergelijke strategie hebt beoordeeld, kunt u zich afvragen of u werkelijk klaar bent om uw lot onder controle te houden? Of geef jij de regie over aan anderen? De eigenaar van zijn eigen lot neemt beslissingen en draagt ​​daarvoor de verantwoordelijkheid. Wellicht bent u in uw situatie over veel zaken tevreden. Je wilt je leven gedeeltelijk veranderen. Bepaal wat je wilt bereiken. Volgens dit, verdeel.