Van de auteur: Een essay over het onderwerp ouderlijke boodschappen en repressie, gepubliceerd op mijn website eremeev.org en in de ruimte van de blogosfeer, één van zijn leiders heeft zich ooit, absoluut niet toevallig, naast allerlei officiële rangen en titels, tot Vader der Naties verklaard. We zullen niet specificeren wie hij precies was. U kunt hierbij denken aan de Franse koning Hendrik de Vierde, en aan Lodewijk de Dertiende de Rechtvaardige, of aan iemand anders naar keuze. Het is niet eens zo belangrijk. De niet-willekeurigheid zelf is belangrijk, want als alle naties één vader met een hoofdletter F hebben, dan ligt het idee in het onbewuste verankerd dat alle vaders met een kleine letter niet langer zo belangrijk zijn. En aangezien het gebruikelijk is om de vader te gehoorzamen, en vooral de Vader, maakt dit het leidinggeven aan mensen veel gemakkelijker. Zulke vaders houden er gewoonlijk van om verschillende soorten ‘testamenten’, ‘berichten’ en andere tabletten achter te laten voor hun talrijke kindervolken. Ouderlijke berichten dienen over het algemeen als een eenvoudige en handige vorm om ervaringen van ouders op kinderen over te dragen. En elke ouder leert zijn kind voortdurend iets, zonder het altijd te beseffen. En sommige van deze ouderlijke boodschappen worden in de praktische psychologie doorgaans als negatief beschouwd. In de zin dat een leven opgebouwd volgens zulke boodschappen eerder ongelukkig dan gelukkig wordt. Een van deze belangrijke negatieve lessen kan worden uitgedrukt in een korte slogan: wees sterk. Klinkt bemoedigend genoeg: wat is er mis mee om dit idee tot een vlag te verheffen en het door het leven te dragen? De sterken worden gerespecteerd, er wordt naar de sterken geluisterd, de sterken zijn beter in staat overwinningen te behalen in de concurrentiestrijd waar het leven voor een groot deel uit bestaat. Mensen laten zich door deze of ongeveer deze argumenten leiden wanneer zij zichzelf en anderen aan dit standpunt wennen. Maar de natuur is zo ontworpen dat alles in een soort harmonieus evenwicht bestaat, of het nu de levende wereld is of de wereld van levenloze objecten. De sleutel is een aanvulling op het slot en de rechterhand is een aanvulling op de linkerhand. Bijna een spiegelkopie van haar zijn, maar tegelijkertijd meestal veel zwakker. Elke kracht wordt ook gecompenseerd door de overeenkomstige zwakte. En als je dan heel diep graaft, blijkt dat de oproep om sterk te zijn in wezen betekent: laat nooit je zwakheden en gevoelens aan iemand zien. En als altijd en in alles sterk zijn een taak is uit het rijk van de illusoire perceptie van de wereld, dan is het leren je zwakheden en gevoelens voor anderen te verbergen iets reëler. Net zoals je leert om voortdurend op je tenen te lopen om er van buitenaf groter uit te zien. Er zijn hier op zijn minst twee problematische kwesties. Ten eerste kost het veel moeite. En ten tweede: als je eenmaal leert iets over jezelf voor anderen te verbergen, raak je er geleidelijk aan aan gewend het voor jezelf te verbergen. Of verbied jezelf in ieder geval om dit te doen. Eens onthulde een in sociaal opzicht redelijk succesvolle man in een van de gesprekken een droevig geheim: “Ik ben op het punt in het leven gekomen dat ik mezelf volledig kan toestaan ​​​​te zijn wie ik ben, niet alleen in mijn glanzende pantser, maar ook met mijn zwakheden.” , twijfels over keuzes, angsten over de toekomst en depressieve ervaringen, ik kan maar één masker dragen op het werk, en een ander thuis bij mijn vrouw. En soms is er geen ruimte voor zwakheden. Er zijn natuurlijk situaties in het leven waarvan we kunnen zeggen dat medelijden vernederend is. En er is een eenvoudig menselijk verlangen naar, nou ja, soms, iemand die dicht bij je staat, om medelijden met je te hebben. Het gaat meer om intieme eenheid dan om iets vernederends. Het is onwaarschijnlijk dat dit kan worden bereikt door altijd te proberen sterk te zijn. Vaak slaat iemand die deze positie in het leven belijdt, zelfs in zijn gedachten, "zichzelf op de pols": "Nou, hoe lang kun je op dezelfde hark stappen, je bent al ... jaar oud!"; “Stop met zeuren, wees al een man”; “Hoe kun je zo dwaas zijn?!” Dit soort denken wordt in de rationeel-emotieve therapie van Ellis ook wel genoemd.