Van de auteur: Ik zal je vertellen over een belangrijke, je zou zelfs kunnen zeggen keerpunt, episode van therapie. Ik wil meteen zeggen dat alles wat wordt gepubliceerd, is geautoriseerd voor publicatie door de cliënt. Een cliënte, een heel vrolijk en vrolijk persoon met een heel moeilijk leven, nam contact met mij op over het verlies dat ze ervoer; ze verloor haar moeder. De staat van verdriet begon te resulteren in somatische symptomen, armen en benen gingen verloren, mijn hoofd deed pijn, er was een gevoel van volledige onenigheid in het lichaam en gleed van de berg af naar de afgrond. Hij en zijn moeder woonden hun hele leven samen, meer dan 40 jaar, en een dergelijk verlies bracht een groot aantal problemen aan het licht, naast het verlies zelf. Verantwoordelijkheid voor je leven en onafhankelijke besluitvorming zijn daar maar een klein onderdeel van. Ons contact en vertrouwen werd onmiddellijk tot stand gebracht, wederzijds, en de therapie ging bergopwaarts, wat duidelijk bleek uit het ‘gedrag’ van het lichaam en de verbetering van het welzijn. En toen kwam het moment waar ik het over had en dat wil ik je vertellen. Hij, de CLOWN, betrad de arena, enorm en oud, verworven in zijn diepe jeugd, een subpersoonlijkheid, een groot deel van de cliënt, die al lang geleden geïsoleerd was geraakt en zijn eigen leven leidde in de kindertijd, toen de cliënt de onenigheid waarnam Vanwege de ruzies van haar ouders nam ze de rol op zich van een afleider, een verzoener, een massa-entertainer. Ja, ik raakte aan deze rol gewend. En zij, de rol, had met volle teugen plezier, sprak met een komische stem in ernstige situaties, verzoende iedereen, kwam tussenbeide om eventuele conflicten te blussen. DE CLOWN had veel positieve dingen, hij gaf mensen genereus humor en vermaakte iedereen als ze verdrietig waren... Alleen de cliënt stopte met het beheren van dit deel van zichzelf, zoals vaak gebeurt, zelfs als ze moest handelen vanuit haar serieuze, volwassen deel , waar elke keer een CLOWN verscheen met zijn gekke ‘manieren’. Mijn eerste kleine ‘poging’ op de CLOWN veroorzaakte een gewelddadige reactie, als een kind wiens favoriete speeltje, zonder welk hij niet kan leven, wordt weggenomen. De cliënte voelde zich rot, ze sloot zich thuis op, in het donker, huilde en zei dat ze waardeloos was, dat er geen rekening met haar werd gehouden, dat ze nooit meer vreugde zou kunnen ervaren en nooit grappen zou kunnen maken en mensen aan het lachen zou kunnen maken opnieuw. Het belangrijkste was, naar haar mening, dat ze niemand kwaad deed, en door mensen aan het lachen te maken, deed ze een goede daad. Dus waarom willen ze haar clown van haar ‘afpakken’? Toen, na een periode van kalmeren en ‘strelen’, ‘zag’ de cliënt een CLOWN vlak voor haar, zo groot als een volwassene, met heldere rood haar, clownschoenen dragend. En toen kwamen we erachter wanneer en waar hij vandaan kwam, en waarom hij zo’n grote rol speelde in het leven van de cliënt. Als resultaat van het werk besloot de klant om zo'n belangrijk en noodzakelijk hulpmiddel niet volledig weg te doen, maar om het in de hand te maken, een kleinere kopie, een klein speeltje in haar handen, wat het zou moeten zijn. De CLOWN werd een marionet in de handen van zijn minnares. Dit is tenslotte hoe het zou moeten zijn, zo zouden de dingen moeten zijn in deze wereld. Niet andersom.