Het gekreun van de gewonden bij een nieuwe terroristische aanslag is te horen op televisieschermen, kranten verschijnen met nachtmerrieachtige details over een nieuwe explosie, het aantal slachtoffers neemt van tijd tot tijd toe, ramp volgt ramp. En het lijkt erop dat het onmogelijk is om je voor deze gruwel te verbergen of te verbergen: je staat op het punt jezelf tussen de slachtoffers te bevinden. Is het mogelijk om van tevoren te weten of je voorbestemd bent voor een soortgelijk lot of niet? En als het voorbestemd is, is er dan een kans om gevaar te vermijden, om het wiel van het lot in een andere richting te draaien? We stellen deze vragen aan de president van de Internationale Academie voor Psychogenetica, Dmitry KALINSKY. 'Predispositie' bestaat helaas echt. Maar het is predispositie, geen predestinatie! Bijgevolg kan het worden “berekend” en verminderd, of zelfs helemaal geëlimineerd. Twee factoren zijn van belang: uw psychologische houding en erfelijkheid zijn onze angst om tussen slachtoffers te belanden? Als je bang bent dat je slachtoffer wordt van een terrorist, dan gun je jezelf deze mogelijkheid. Dat wil zeggen, je simuleert deze situatie mentaal. En hoe sterker de angst, hoe vaker en emotioneler je de tragedie intern ervaart, dat wil zeggen dat je hem naar je eigen leven trekt. Het resultaat is voorspelbaar en erg triest - Maar hoe kom je van angst af als dit in de buurt gebeurt? - De belangrijkste voorwaarde voor veiligheid is vertrouwen in het leven. Als u uw man gelooft, bent u dan niet bang dat hij elk moment “naar links” zal gaan? En als je verraad verwacht, vertrouw je hem niet, je bent bang voor een vangst. Trouwens, hij zal proberen je houding te rechtvaardigen - zowel vertrouwen als wantrouwen. De levenshouding is op dezelfde principes gebouwd. Als je je weerloos voelt tegenover de grimassen van het fortuin, zul je verliezen. Maar hoe zelfverzekerder je naar de toekomst kijkt, hoe groter de kans dat het lot je niet voor onaangename verrassingen zal brengen. De tweede gevaarlijke psychologische houding is het slachtoffercomplex. Het maakt niet uit op welk gebied het zich manifesteert: je voelt je misschien slachtoffer van de omstandigheden, een kwade baas of familietradities. Het belangrijkste is de aanwezigheid van dit complex in uw psychologische wereld. Als je er al mee instemt de rol van slachtoffer te spelen, waarom zou het lot je dan niet in de armen van een terrorist duwen? Wat, is het lot een soort kwaadaardige tante die er alleen maar van droomt ons te irriteren? is om iemand de kans te geven zijn angsten en complexen te overwinnen. Een ander complex dat tot tragedie kan leiden, is trouwens de andere kant van opoffering: arrogantie, blind vertrouwen in iemands fortuin. In dit geval neemt het risico om slachtoffer te worden van een terroristische aanslag sterk toe. Maar toch verheugen de meeste normale mensen zich niet over het ongeluk van hun buurman, maar leven ze in - nog een gevaarlijke houding! Ik pleit niet voor ongevoeligheid, maar weet: door met iemand mee te leven, raak je ongewild in een tragische situatie verwikkeld. Het is onze taak ervoor te zorgen dat zoiets in ons eigen leven niet gebeurt. Dit is precies hoe we in een situatie worden gezogen door blinde haat tegen terroristen. - Welke andere psychologische houdingen vergroten het risico om slachtoffer te worden? maximale uitbarsting van negatieve energie. Onwil om te leven: het onderbewustzijn zal altijd een manier vinden om iemand te helpen van het leven af ​​te komen. Het is heel gevaarlijk om generalisaties te maken, om tegen jezelf te zeggen: tegenwoordig loopt iedereen het risico zich in het epicentrum van een explosie te bevinden. Niet zomaar iedereen: iedereen heeft zijn eigen lot. Vaak zijn er onder de slachtoffers ook mensen die echt medelijden willen hebben: alleen in dit geval voelen ze hoe geliefd en gewaardeerd ze zijn. - Zijn alle psychologische attitudes die je noemde, die je het meest hebt verworven met leeftijd en ervaring, aanwezig bij kinderen die ze hebben gevonden zichzelf in die vreselijke school nr. 1 in de stad Beslan?.. - Natuurlijk niet! Bij kinderen is de situatie anders. Tot de leeftijd van vijftien jaar is een kind sterk verbonden met zijn vader en moeder, vooral met de ouder wiens geboorteprogramma hij erft. Kinderen manifesteren dus onze ouderlijke complexen en beseffen onze angsten. Het klinkt eng, maar kinderen!